Haydar Ergülen, “İtina İle…”, Radikral Kitap, 1 Ekim 2004

Şu eylülün yaptığına bakın, yine geldi ve önce şiir esnafının yazıhanesine uğradı: Hoşgeldin hüzün! Murathan Mungan "Yaz geçer/yine gelir" dizelerini eylülde yazmış olmalı. Eylül sanki hep bir 'geçmiş zaman' duygusudur, o yüzden de eski zamanların şiirleri gelir, insanın içine oturur. Turgut Uyar ve Edip Cansever uzun uzun okunur, sanki bahara kadar ikisinin okunması uygundur. Yeni bir şiir yazılamaz çünkü, yeni bir şiir de okunmaz, eylülün şairleri onlardır. Kışlıkları çıkarma vakti de gelmiştir bir bakıma, şiirin kışlıklarıysa eskilerdir. Yalnız şiirin mi, hikâyenin de elbet! Elimde Murathan Mungan'ın seçtikleriyle iki kitap var, ikisi de Metis'ten, Kadınlığın 21 Hikâyesi ile Erkeklerin Hikâyeleri. Haftaiçi yalnızca geceleri okuyabilsem de, içimde hep bir akşamüstü duygusu, gri, biraz üşüyerek, kedilerin ilgi ve şefkat bekleyen bakışlarının hep üzerimde olduğunu unutmadan ve saati hep unutarak... Akşamı beklemek. Eylülü beklemek akşamı beklemek mi biraz da? Uzaklar bu kadar yakın mıydı diye küçük hayretler içinde sessiz şaşkınlıklara düşmek ve geri dönebilecek kadar kaybolmak arzusu. Murathan Mungan'ın seçtiği hikâyeleri okurken, ortaokul, lise yıllarımda okuduğum, Varlık'tan çıkmış Amerikan Hikâyeleri Antolojisini hatırladım. Hikâyeler, uzun şiirlerdir. Bir ucu çocuklukta, bir ucu bugünde. Eskiden büyümek için okurdum, şimdi hatırlamak için okuyorum. Hikâye hatırlatır, kendisini değil, okunduğu, sevildiği zamanları. O zamanlar bizim de kendimizi sevdiğimiz zamanlardır. İyi bir şiir de hikâyenin yaptığını yapar: Aklınızda bazen bir dizesi bile kalmaz, fakat onun sizde açtığı yaralar, kapattığı yaralar, yarısını giderebildiği yalnızlıklar, sizden bile gizleyemediği düş kırıklıkları kalır. Duygusu kalır derler ki, aslında bu şiir kalır demeye de gelir. Ben de bazı şiirleri böyle hatırlarım, şairini, adını, dizelerini filan değil, bana hatırlattığı başka şeyleri hatırlayarak. İyi ki seçmiş Mungan o hikâyeleri, kimbilir benim gibi kaç kişiyi bu eylülden alıp eski eylüllere, ikindilere, akşamüstlerine, pazar öğle sonlarına götürdü. Işıklarını yakmayı unutmuş bir geminin güz yordamıyla karanlık sularda sessizce yol almasına benzer bir duygu... Bazen sayfaları çevirmeyi unutarak, fakat ne tuhaf hikâyeyi ben sürdürüyormuşum duygusuyla okuyorum, kimbilir belki de sayfalar geriye doğru çevriliyordur.