Adı Yerküre olan bir gezegen. En büyük kara parçası sayılan Anakara'da farklı yerlerden farklı nedenlerle Odragend'e varmak üzere yola çıkan gezginler. Elli yıl sonra yurduna dönen bir bilge şair. Yıllarca evinden hiç çıkmadan yaşadıktan sonra, çıraklarıyla birlikte kendisini yollara vuran bir şiir filozofu. Yalnızca şairleri öldüren bir katilin izini süren atlı polis ve yardımcısı.

Yol boyu içinden geçtikleri yerler, yaşamlar. Surlarında şiir bayrakları dalganan şehirler. Kanatları göğün gizemlerini birbirine bağlayan kuşlar. Sayıların, sözcüklerin, şifrelerin ardında ömür tüketen matematikçiler, dilciler, sözlükçüler, şairler... İnsanların ruhlarını sağaltan rüya terbiyecileri.

Batı'nın modern çağ fantazi romanlarıyla Doğu'nun Binbir Gece Masalları'nın özgün bir bileşimi.

Şairin Romanı, tabiata, emeğe ve şiire bir övgü.

Açılış bölümü: Koku, s. 9-11.

Açık denizde dev dalgalarla boğuştukları aylarca süren fırtınalı deniz yolculuğunun sonunda o sabah, Anakara'nın güneybatı körfezine özgü yumuşak rüzgârın o tanıdık kokusuyla uyandı. Kendine özgü bu sakız kokusuyla birlikte Bendag'ın kendisinden önce gömülü anılarını uyandırdı körfez rüzgârı; belleğinin kuytu derinliklerini uyandırdı. Güneybatı körfezinin sezdirmeden insanın içine işleyen meltemiydi bu. Bunca yıl başka hiçbir denizde, hiçbir körfezde karşılaşmadığı ve ne zamandır unutmuş olduğu belli belirsiz denebilecek bu incecik kokuyu, döndüğünde onu karşılayacak şeyler arasında saymak aklına bile gelmemişti. Çok uzaklardan erimiş bir tül gibi esen bu uçucu koku, yaşlandıkça iyice hafiflemiş olan uykusunu taze bir çay yaprakçığı gibi usulca açıverdi. Uyanmıştı ama gözlerini açmadan, yüzünde incecik bir tebessümle, kokuyu içine, ta içine derin derin çekti. Uzun zamandır yaşadığı hiçbir ânı aceleye getirmemeyi öğrenmişti. Gene öyle yaptı....

Devamını görmek için bkz.

Füsun Ertuğ, “Bir etnobotanikçi gözüyle Şairin Romanı” 20 Ekim 2011

Murathan Mungan’ın Şairin Romanı kitabını okurken bilge bir kadınla konuşur, söyleşirmişim gibi geldi bana. Farklı bir dünyayı, dingin bir geçmişi anlatan bir şair-gezginle uzun bir sohbet yapmış gibi hissettim kitabı bitirdiğimde. Gezip gördüğü yerlerde kimi zaman işlenen cinayetleri, katili izleyen atlı polisleri, mezcupları, hükümdarları anlatsa da şairleri, sıradan insanları, bitkileri kokularıyla, şekilleriyle, özellikleriyle tanıyan, şiirden ve otlardan keyif alan, onları saygıyla kullanan bir dünyayı betimledi, ya da ben öyle okudum. Kitabın ortalarına geldiğimde Kaplan öyküsünde yaşlı şair Bendag’ın ‘Tabiatın öğrencisi olmayanın iyi bir şair olamayacağına, şair kalamayacağına inandı hep’ cümlesi bana Mungan’ın inancını özetledi sanki. Çocukluğunda çevresinde bilge kadınların olduğunu, onlardan ‘el aldığını’ düşündüm.

Bu yazı bir kitap eleştirisi değil, ...

Devamını görmek için bkz.