Murathan Mungan Metal'den üç yıl sonra 1997 sonbaharında üç şiir kitabı birden yayımladı. Bunların ilkiydi Oyunlar İntiharlar Şarkılar. Kitapta yer alan şiirler 1978-97 arasından, geniş bir zaman dilimine yayılmış şiirler. İşte "Boş Uzam":

Boş zaman: İçi görünen saatler

Bakışın yenik düştüğü an

Bir dolgu malzemesi sessizlik

sessizliği dengede tutan boşluğa

birkaç küçük ayrıntı yerleştirilmiş: BoşAlan

sahnenin sayacında hesaplı kullanım

gerilim tırmandıran saydam elektrik

kullanışlı yenilgi, bir dizi inci kolye gibi

her tanesi es vuruşu temkinli parmak uçlarında

Ayrılık karşıya bırakılmıştır.

Söz'de çürüyecek şeyler.

Formüllerini bilmediğimiz

ama yasalarına teslim olduğumuz

fizik kuralları gibi işliyor her şey

Görünmez trapezde ilk adım karşıya bırakılmıştır.

Replik korkusu önce gelir hareketten

Şalter sonuna dek açılır.

parantezler açılıp kapanırken...

Yüzüdür bir oyuncunun politikası: Boş Sayfa

Beyaz karanlık, hiçbir leke belirmedi

açık kalmış gözlerinde

sessizliğin çekirdeğindeki hikâyenin ansızın gelen finalinden

Suç karşıya bırakılmıştır. Öteye

Zaman durur parmaklarında, saat boşalır

Kolyenin dağılan taneleri her noktasını doldurur

boş uzamın

iner şalter, sayaç boşalır.

Bekleyiş, sessizlik, karşılaşma ve son

her şey baştan boşa alınır.

Sizden beklenen tek şey

Açık kalmış gözler için

sessizliğin çekirdeğine soyutlanacak

benzer bir hikâyeyi

Karşınıza almanızdır.

Ahmet Ada, “Üç kitabıyla Murathan Mungan şiiri”, Virgül, Sayı 10, Temmuz-Ağustos 1998

Murathan Mungan 1997 yılı içinde, birer ay arayla üç şiir kitabı birden yayımladı. Ekim'de Oyunlar İntiharlar Şarkılar, Kasım'da Mürekkep Balığı, Aralık'ta ise Başkalarının Gecesi adlı yapıtlar bunlar. Böylece, şiir kitapları on üçe ulaşan Murathan Mungan, çok okunan kimliğiyle de günümüz şiirinin ender isimlerinden. Aslında üç kitaplık deneyimi yirmi yıla dağılıyor. Bir anda yazılmış şiirler değil, kültürel birikiminin, yıllara dağılan şiir malzemelerinin birer ay arayla gündeme gelmesi olarak görüyorum bu üç kitabın çıkışını.

Murathan Mungan şiirinin tipik özelliklerini yansıtıyor her kitap. Osmanlıya Dair Hikâyat'tan bu yana -ki ilk kitap gelenekle buluşan bir kitaptı- genellikle iki Murathan Mungan şiir çizgisinden, iki üslûptan söz etmek mümkün. Bu saptamayı Cihan Oğuz'a borçluyuz. Birincisi, geleneksel söylemi de barındıran çizgi. ...

Devamını görmek için bkz.

Didem Özdemir, “Mungan ve şiirsellik”, Cumhuriyet Kitap, 28 Aralık 2000

"Sedef tuttu adanmış gövde izi sürülen yüreği sınanmış gecelerden / Açılmazlar, açılamazlar, / Gidemezler kendilerine bile..." Bu mısralar (ve yazıdaki bütün diğer alıntılar) Murathan Mungan'ın Omayra adlı eserinde geçiyor. Kitabın ilk sayfalarından itibaren yapraklarını yavaş yavaş açtıkça bambaşka bir dünyanın kapılarından geçiyoruz. Şiirler sanki bitmeyen bir yolu size tattırıyor. Yanınızda sadece içinizdeki ince titreyişleriniz ve sözcükler, yani söylenmişler var. İstediğimiz sözcükleri, tek tek alıp bir araya getirdiğimizde bir şiir karesi oluşturabiliyoruz. Dümdüz seyir eden ince ince dokunmalardan sonra kıyıdaki bir dalga alıp yazarın simgeler dünyasında, istenenin yakınına taşıyor, en bilinen ortaklığıyla açıyor kendini...

Ve siz, bu tempoya alışıyorsunuz...İzi sürülen yürek...açılamazlar dizeleri sanki bir sayıklama türünden belli düşünsel basamaklar oluşturarak yavaş yavaş b...

Devamını görmek için bkz.

Lanotte Trello, “Murathan Mungan, olabildiğince!”, mutasyon.net

Kimi zaman yazdıklarıyla, kimi zaman olaylarıyla, bir şekilde; hemen her gün karşımıza çıkan –çıkartılan–; insanların zamanını, bildik, aldatmalık ve en önemlisi bomboş, çalan gündemlerin çok dışında. Mungan, kim ne derse desin son dönem Türk Edebiyatı'nın önemli kilometre taşlarından biri olmak yolunda.

Yetişdiği Mardin'in alışkın olduğumuz –ya da alışkın olmaya alıştırıldığımız– insan tipinden biraz uzak. ileri görüşlü bir babaya müteşekkir olduğu temiz, akıcı, güzel Türkçe'siyle meydana getirdiği –ki bazıları şimdiden Türk Edebiyatı'nda kendine özel bir yer edinmiş– eserler, onun biraz farklı olduğunu anlamamıza yetiyor zaten.

Belki biraz sembolik ama dil ağdalarından uzak. Asıl vermek istediğini, insanı, içinde bir yerden vurup, duygularla aktarıyor zaten. Dolgu maddesinin duygu olduğu trajik ve çoğu zaman trajikomik anlatılarında, koşullandırılmış, inandırılmak istenilene inandırılan; "Tıpatıp ...

Devamını görmek için bkz.