Ayşen Gür, "Elli Yaş Şiiri", Hürriyet-Pazar, 9 Ocak 2005

Murathan Mungan'ın Eteğimdeki Taşlar adlı son şiir kitabının ne olduğunu kitaptaki son şiirin son mısraları anlatıyor:
(...) insanlar!

bir gün ben de yaşamıştım aranızda

hepsi bu kadar

lekem yoksa, izim kalmamışsa,

bir tortu bile değilsem hafızanızda

yine de güzeldi her şey

şiirime değdi dünya

elli yıl, eteğimdeki taşlar

Zaten Hakkı Mısırlıoğlu tarafından tasarlanan kitabın kapağı da şairin üç ayrı yaş döneminde çekilmiş üç siyah-beyaz fotoğrafının iç içe açılmasından oluşuyor. Çok iyi bir Murathan Mungan külliyatıyla karşı karşıyayız; 1979-2004 arasında yazılmış bu şiirlerin bazıları şairin 2000'de basılmış Doğduğum Yüzyıla Veda adlı kitabında yer almış, ama çoğu ilk kez basılıyor. Özellikle Kasım 2004'te onu mısralara gömülmüş olarak hayal edebiliriz, çünkü son şiirlerinin altında en çok bu tarih çıkıyor karşımıza.

2003'te "farkında mısın / biraz kekeme bir tınısı var yeni şiirlerimin / tutuk dizeler, küs hece, kısa devre / çakımı yüksek kesik sözcükler" diye yazmış ama olsa olsa geçici bir anmış bu. Çünkü eski şiirlerinde olduğu gibi son şiirlerinde de hiçbir kekemelik, hiçbir tutukluk, küslük yok. Aksine, insana sevmediği sözcükleri bile sevdirecek, tek notası bile değiştirilemeyecek mükemmellikte şiirlerle dolu kitap. İster "Ejderhanın üflediği kendi soluğu / Biz onu alev, ateş sanırız" gibi iki mısradan ibaret olsun, ister "Mehmet" gibi uzun, harika bir aşk şiiri olsun.

Roman, hikâye, oyun, senaryo, deneme, şarkı sözü, kısacası her tür yazıyı yazmasına ve iyi yazmasına rağmen, Murathan Mungan esasen bir şair. Bir yazar, aşk sevincini, aşk acısını, ölümsüzlük tutkusunu, ölüm korkusunu, inanma ihtiyacını, inanç kaybını mısralara sığdırabiliyorsa daha ne ister?