Murathan Mungan’ın üzerinde çalıştığı kitaplardan elli parçayı bir araya getiren özel bir kitap Elli Parça. Okura yazarın çalışma masasının üzerini gösteriyor, yazarın bugününü paylaşmaya davet ediyor.

Kitapta farklı edebi türlerden parçalar var: hikâye, şiir, roman, oyun ve deneme. Bugün Elli Parça'yı vareden, ileride ise birer kitap olarak okuyacağımız dosyalar şu başlıkları taşıyor: Şairin Romanı, Harita Metod Defteri, Sayfadaki Gibi, Yedi Kapılı Kırk Oda, Stüdyo Kayıtları, Belki Birkaç Şarkı, Eldivenler Hikâyeler, Kadından Kentler, Aşk, İkinci Hayvan, Şiir Kitabım.

Elli Parça, 2005 yılı için yapıldı. Tasarımı Bülent Erkmen tarafından gerçekleştirildi. Sonraki yıllarda baskısı yenilenmeyecek.

Parçalar çalışma dosyalarına geri dönecek.

Elli Parça’nın ilk bölümü olan Şairin Romanı’nın ilk parçası “Koku”, s. 6-15

Açık denizde dev dalgalarla boğuştukları aylarca süren fırtınalı deniz yolculuğunun sonunda, o sabah, Anakara’nın, güneybatı körfezine özgü yumuşak rüzgârının o tanıdık kokusuyla uyandı; sakız kokan kendine özgü bu kokuyla birlikte, Bendag’ın kendinden önce gömülü anılarını uyandırdı körfez rüzgârı; belleğinin kuytu derinliklerini uyandırdı. Güneybatı körfezinin sezdirmeden insanın içine işleyen meltemiydi bu. Bunca yıl başka hiçbir denizde, hiçbir körfezde karşılaşmamış ve ne zamandır unutmuş olduğu belli belirsiz denebilecek bu incecik kokuyu, döndüğünde onu karşılayacak şeyler arasında saymak aklına bile gelmemişti. Çok uzaklardan erimiş bir tül gibi esen bu uçucu koku, yaşlandıkça iyice hafiflemiş olan uykusunu, taze bir çay yaprakçığı gibi usulca açıverdi. Uyanmıştı ama, gözlerini açmadan, yüzünde incecik bir tebessümle; kokuyu, içine, ta içine derin derin çekti. Uzun zamandır yaşadığı hiçbir ânı aceleye getirmemeyi öğrenmişti. Gene öyle yaptı. Yaşadığı ânı derinleştirdi, uzattı, tadına vardı. Ne tuhaf! İnsanoğlunun yaşamda en geç keşfettiği şey, şimdiki zamandı. İnsan içinde yaşadığı ânı derinleştirmeyi zamanla, yani zamanı azaldıkça öğreniyordu. Sonra açtı gözlerini. İçi huzur ve mutlulukla dolmuştu. Ne zamandır uyandığı en iyi sabahtı bu. Güneş, ufuk çizgisinde kızıllığıyla kendini göstermeye başlamıştı. Denize vuran incecik altın telleri, kopkoyu bir lacivertliğin üzerinde kı...

Devamını görmek için bkz.

Onur Caymaz, “Bunca yıl Murathan Mungan”, Virgül, Sayı 96, Haziran 2006

Murathan Mungan için oturup bir şey yazmak aslında çok kolay değil. Bunca zaman, bunca okunmuş kitap, arkadaş evlerinden taşınılıp ayrılınmış evlere, okul kantinlerinden fabrika servislerine, deniz kıyılarından yağmurlu otobüs pencerelerine, nice zaman var arada. Tüm ayrıntılarıyla anımsıyorum: Bir kız... Okul kantininde folklorcu bir arkadaşım tanıştırıyor...

O zaman da bugün gibi yazının peşinde biriyim. Dergilerde şiirlerim görünmeye başlamış yeni yeni. Son İstanbul’u okumuşum. “ÇC” çok çarpmış beni... Canımı yakmış... Çukurcuma olduğunu bilmiyordum daha o zaman ÇC’nin. “Dört Kişilik Bahçe” hikâyesi sonra... Mungan’ın televizyon için düşündüğü... O gerçekleşmemiş filmi kafamda izlediğimi nasıl da anımsıyorum.

Kız ürkek. Yanıma yaklaşıyor. Folklorcu arkadaşım Mardinli. Sırf bundan belki de, garip bir yakınlık duyuyor o da Mungan’a. Kız da yanılmıyorsam Erzurum’da Türkçe öğretmeniydi. Kalkıp oralardan İstanbul’a gelmiş. Yazarını bulmaya. Okuduğu dizelerin şairini... Ona soracağı sorular varmış. Sır gibi saklıyordu bizden. Garipti, büyülenmiş gibiydi.

Bizde “Top On” listelerindeki kitaplarla zaman geçiştiren ortalama okur genelde Murathan Mungan’ı “Yaz Geçer” şiiriyle tanır. “Yaz Geçer” oysa ki onun belki de sadece bir tarafı... Çünkü çok geniş, rüzgârı kocaman bir yelpazedir Mungan. Paranın Cinleri’nde geçtiği gibi, Batılı bir Mardinlidir. Bambaşka renkleri vardır. “Kendine ha...

Devamını görmek için bkz.