1988-93 tarihli şiirler oluşturuyor kitabı. Adındaki üçleme kitabın bölümlerini çiziyor, ama bu kez tersten; Şeylerin Kederi, Poster, Oda şeklinde... "Yaban Çilekleri" şiiri Poster bölümünden:

yaban çileği kokan eski bir şehzade

iner güne sararır

kendi gecesi gözlerine çakılı şaşmaz bakış

hangi duvar hangi resimde

kendine çekilmiş

hem zaman dışı hem diri alabildiğine

uzaktaki şimdi

kemha alev yürürken tende kaybolan dönemeç

başka gözlerde kör geçit:

tuğradaki şiir

bir koku bırakır bilmediği sokaklara

mevsim geçerken duyulur ancak belli belirsiz

uzak memleketlerin birinde bir şehzade

dün yanı başımızdan geçip gitti diye

resimdeki duvar günü kuşatır

gülünü düşürür elinden

yakasından karanfilini

kokladığı bütün çiçekler

uzak tarih yakın iklim kanlı takip

duvarlardan bir taş daha düşüren

yüzlerce yıldır hep o birkaç kişi

hiçbir şey değil hiçbir şey

yalnızca eski bir şiirde olduğu gibi

yaban çilekleri yaban çilekleri

bir koku, bir resim, bir tuğra belki

Didem Özdemir, “Mungan ve şiirsellik”, Cumhuriyet Kitap, 28 Aralık 2000

"Sedef tuttu adanmış gövde izi sürülen yüreği sınanmış gecelerden / Açılmazlar, açılamazlar, / Gidemezler kendilerine bile..." Bu mısralar (ve yazıdaki bütün diğer alıntılar) Murathan Mungan'ın Omayra adlı eserinde geçiyor. Kitabın ilk sayfalarından itibaren yapraklarını yavaş yavaş açtıkça bambaşka bir dünyanın kapılarından geçiyoruz. Şiirler sanki bitmeyen bir yolu size tattırıyor. Yanınızda sadece içinizdeki ince titreyişleriniz ve sözcükler, yani söylenmişler var. İstediğimiz sözcükleri, tek tek alıp bir araya getirdiğimizde bir şiir karesi oluşturabiliyoruz. Dümdüz seyir eden ince ince dokunmalardan sonra kıyıdaki bir dalga alıp yazarın simgeler dünyasında, istenenin yakınına taşıyor, en bilinen ortaklığıyla açıyor kendini...

Ve siz, bu tempoya alışıyorsunuz...İzi sürülen yürek...açılamazlar dizeleri sanki bir sayıklama türünden belli düşünsel basamaklar oluşturarak yavaş yavaş b...

Devamını görmek için bkz.