Ancak 20. yüzyılın sonunda olabilecek bir düğünün, aşk ölüm demek olduğu halde gerçekleştirilen bir düğünün davetlileri etrafında örülen bir roman.

"Müzik kanına karışıyor Ninon'un, lenfositlerin, NK'lerin, Beta 2'lerin sayılarına başkaldırarak. Müzik Gino için dizlerimde, diyor vücudu, müzik kürek kemiklerimin altında, kalça kemiğimin arasında... Gino için müzik, parmaklarımın küçük kemiklerinde, pankreasımda ve beni öldürecek olan virüsümde, yapamayacağım her siktirik şeyde ve gözlerimin sorduğu karşılıksız sorularda senin müziğinle birlikte çalınan müzik var Gino.

Müzik duruyor, Gino, Ninon'a bakıyor ve: Mutluluk üstüne tek söz söylemeden bunu gerçekleştirebiliriz, değil mi? diyor.

Ninon duraksıyor, sonra gözleri mutluluktan yaşla dolu, Gino'yu dudaklarından öpüyor. Sonsuzluktan önce ne yapacağız? Acele etmeyeceğiz."

Açılış Bölümü, s. 5-8

Yazın sıcağından yananların ağzına

bir avuç dolusu kar ne güzel

Yelkenleri fora etmeyi özleyen

denizcilere bahar rüzgârları ne güzel

Bir yatakta yatan iki sevgilinin üzerine

tek çarşaf daha da güzel.

Yeri geldikçe eçmişten şiirler okumak hoşuma gider. Duyduklarımın çoğunu hatırlarım, bütün gün de çevremdeki sesleri dinlerim ama her şeyi nasıl bir araya getireceğimi bazen bilemem. Böyle durumlarda kulağıma en doğru gelen kelimelerle cümleler neyse, onlara bağlı kalırım.

Plaka yakınında, yüzyıl önce bir bataklık olup da şimdi pazar kurulan mahallede Çobanakos derler bana. Koyun güden adam anlamına. Dağdan gelme bir adam. Bir türkü yüzünden taktılar bana bu adı.

Her sabah, çarşıya gitmeden önce siyah ayakkabılarımı parlatır, geniş kenarlı fötr şapkamın tozunu alırım. Şehrin tozu, hava kirliliği korkunç. Güneş daha beter yapıyor bu durumu. Kravatımı da eksik etmem. En beğendiğim gösterişli, mavi-beyaz bir kravat. K...

Devamını görmek için bkz.

Alpay Asar, “Uçurumun Ucunda”, Kitap Zamanı, 25 Eylül 1998

Her aşk öyküsünün üzerinde nasıl biteceğine dair bilinmez ve en az o kadar korkunç bir düşünce bulutu gezinir. En sağlıklı ve dinç olduğumuz bir sırada ölümümüzü düşlemek gibi bir şeydir bu; ama bir aşkın sonuyla bir yaşamın sonu arasındaki fark, en azından ikincisinde nasılsa ölümden sonra bir şey hissetmeyeceğimizin yatıştırıcı bilinci vardır. Âşığın böyle bir rahatlığı yoktur, bir ilişkinin sonunun aşkının sonu olmayabileceğini bilir o ve bu sondan sonra yaşamının süreceği neredeyse kesindir. Bu sırtlanması ağır bir yüktür. Hele nasıl ve ne zaman öleceği kesin biriyle, hastalıklı biriyle hayatını birleştirmek çok büyük bir yüreğin eseridir. Berger, tüm insanlığa Düğüne ile yürek daraltıcı prangalardan kurtulma adına büyük ve ustalıklı bir ders veriyor...

Türey Köse, "AIDS’li Zamanların Lanetlenmiş Sürgünleri", Cumhuriyet Kitap Eki, 5 Şubat 1998

İngiliz yazar John Berger Düğüne adlı kitabında, vücudu AIDS istilasına uğramış gencecik bir kadınla ona tutkun bir erkeğin öyküsünü anlatıyor. Berger'in kitabında, mutlu aşk öykülerinin "mutlu son"u düğün ritüeli, ölüme geçiş ritüeline dönüşüyor. Berger, modern zamanların bu illetine bir ağıt yazmış. Kitapta, 24 yaşında bir kadınla sevgilisinin düğünden ölüme uzanan öyküsü ve bu hayata veda sürecinde yakınlarının "zor" tanıklığı anlatılıyor...

Ninon AIDS'li bir genç kadın ve Gino kendisine tutkun olan erkek. Dudakta uçukla gelen bir ölüm fermanı. Sevdiği kadını ölüme "düğün"le uğurlayan bir erkek… "Düğün"lerinden vazgeçmeyen, ancak mahkûmiyetin sarsıcı bilgisini de unutamayan bir kadınla bir erkek...

Kitapta Ninon'un yakınları hastalığı aralarında "SIDA" (AIDS'in Fransızcası) yerine "Stella" diye anıyorlar. Ninon, bedenini tüketen, eriten "Stella"ya isyan ediyor:<...

Devamını görmek için bkz.

Turhan Günay, "Ölümü 'Düğüne' Dönüştürmek", Cumhuriyet Kitap Eki, 9 Kasım 2000

John Berger, Düğüne'nin başlarında üstü kapalı bir dille anlatıyor anlatacaklarını: "Hikâye geçen Paskalya'da başlıyor. Pazar günü. Kuşluk vaktiydi ve havada kavrulmuş kahve kokusu vardı. Hava güneşliyse, kahve kokusu daha çok yayılır. Adamın biri kızı için alabileceği bir şey var mı diye sordu. Bozuk bir İngilizceyle konuşuyor." Çarşıda tamata denilen adak takıları satan "kör bir adam". "Kör" soruyor adama: "Bebek mi?" Adamın cevabı: "Artık kadın sayılır." Kör, gene soruyor: "Neresi ağrıyor?" Adam, "Her yeri" diyor. Kör, altından bir takı satmak istiyor, Adam'ın cevabı: "İyileşecek gibi değil." Gene de bir takı alıyor: "Siz bana en ucuzunu, şu tenekeden olanı verin." Kör'ün sorusu üzerine dört günlüğüne, kızıyla geldiğini söylüyor. "Kızınızın adı ne?" "Ninon". Kör, kızın babasına söylediklerini dinler: "Bak, yeni sandallarım! El işi. Kimse anlayamaz daha yeni aldığımı. Yıllardır giy...

Devamını görmek için bkz.