Yol Bilgisi, s. 11

On iki yaşımdan beri, yapabileceğim başka bir şey yoksa, şiir yazarım. Şiirler bir çaresizlik duygusundan doğar. Güçlerinin kaynağı da budur.

Şiir yazmak motosiklet kullanmanın tam tersidir.

Motosiklet kullanırken karşılaştığın her durumla büyük

bir hızla hesaplaşmak zorundasındır. Gövde ve makine, hiçbir etki altında kalmadan yolunu bulan gözlerini izlerler. Özgürlük duygun karar vermekle onun sonucu arasındaki bekleyişin hissedilmeyecek kadar kısa oluşundandır

ve herhangi bir direniş ya da gecikme olursa, bunu sekip ilerlemek için bir fırsat sayarsın. Motosikleti sürerken yaşamını sürdürmek istiyorsan, önünde olan dışında

bir şey düşünmezsin.

Şiirler gerçekler karşısında çaresizdirler. Çaresizdirler, ama dayanıksız değillerdir, çünkü her şey onlara direniş gösterir. Kararlara değil ama sonuçlara adlar bulurlar.

Şiir yazarken şu anda olan dışında her şeye kulak

verirsin. Çıkarıp attığın giysilerin, ayakkabıların, fırlattığın saç fırçan gibi, şiirler de orada olmayan şeylerden,

daha doğrusu, önünde olmayan şeylerden söz ederler.

İspanya’nın kuzeybatısındaki Betanzos adlı Galicia şehrinin çevresinden binlerce göçmen, yüz yıl önce Florida’ya, Küba’ya ve Orta Amerika’ya gittiler. Bu yüzden Betanzos adı onların içselleştirdikleri bir ad oldu.

Bu yüzden durmadan yaptığım her çizim için bu sözcüğü kullandım.

Motosiklette sürücü yolunda ilerler, oysa şiirler aksi yöne giderler. Ancak geçerken bazen ikisi de aynı acıma

duygusunu paylaşır. İşte benim sevgimin kaynağı da

aynı bu sevgidir.