Geçmişi silinmiş bir adam ormanın derinliklerinde uyanır. Adı yoktur, hatıraları yoktur ve Dünya’ya ait olmayan gözleri vardır. Bir süre ona evlerini ve kalplerini açan insanların arasında yaşadıktan sonra geçmişinin ve hakikatin peşinde bir yolculuğa çıkar.

Yıldızlararası savaşların gölgesinde, Dünya artık eski Dünya değildir. Bilgiler yok edilmiş, şehirler harabeye dönmüş, insanlık ise bir avuç topluluğa sıkışmış durumdadır. Ve her şeyin ötesinde, gizemli bir güç gezegeni kontrol altına almıştır.

Ursula K. Le Guin’in yaratıcı kaleminden çıkan Yanılsamalar Şehri kimlik ve hafıza, yalan ve hakikat, bilgi ve iktidar gibi kavramlar üzerine düşünen bir bilimkurgu klasiği…

"Umut, güvenden bile daha narin, daha çetin bir şey, diye düşündü. Güzel bir dönemde insan hayata güvenir; kötü bir dönemde sadece umut eder. Ama her ikisi de özünde aynıdır: İnsan zihninin diğer zihinlerle, dünyayla ve zamanla zorunlu ilişkisidir. Güven olmazsa insan yaşar ama insan hayatı değildir yaşadığı; umut olmazsa ölür. Ellerin birbirine dokunmadığı, bir ilişkinin olmadığı yerde duygular boşlukta körelir, zekâ kısırlaşır ve zihinde saplantılar oluşur. İnsanlar arasında kalan tek bağ, sahip ile köle ya da katil ile kurban ilişkisi olur."

Açılış bölümünden, s. 7-9

Karanlığı canlandırın hayalinizde.

Güneşe sırtını vermiş karanlıkta dilsiz bir can uyandı. Tamamen kaosla kuşatılmış bu adam yol yordam bilmiyordu. Bir lisanı yoktu ve karanlığın gece olduğundan habersizdi.

Hatırında olmayan ışık etrafında aydınlanırken hareket etti, emekledi, bazen dört ayak üstünde koştu bazen ayağa kalktı, bir yere ulaşmayarak. İçinde bulunduğu dünyada bir yola sahip değildi; çünkü yol bir başlangıç, bir de son gerektirir. Etrafındaki her şey karman çormandı, her şey ona karşı koyuyordu. Adını bile bilmediği güçler –dehşet, açlık, susuzluk, acı– karmaşadan ibaret olan varlığını hareket etmeye sevk ediyordu. Çok daha büyük bir güç olan gece onu durduruncaya kadar, şeylerin karanlık ormanında tökezleyerek sessizce dolanmıştı. Ama ışık başlayınca yeniden el yordamıyla devam etti. Aniden Açıklık’ın hudutsuz güneşine çıktığında ayağa kalktı ve bir an için durdu. Sonra elleriyle gözlerini örterek yüksek sesle haykırdı.

Güneşin aydınlattığı bahçede, tezgâhında bez dokuyan Parth onu ormanın kıyısında gördü. Zihninin seri bir titreşimiyle diğerlerine seslendi. Ama kız hiçbir şeyden korkmuyordu; diğerleri evden çıkıncaya kadar Açıklık’ı aşarak yüksek otların arasına çömelmiş tuhaf şeklin yanına varmıştı bile. Yaklaştıklarında kızın elini adamın omzuna koymuş, ona doğru eğilmiş olduğunu ve tatlı tatlı konuştuğunu gördüler.

Hayret dolu bir ifadeyle onlara döndü, “Gözlerini görüyor musunuz..?” de...

Devamını görmek için bkz.