Bu kitaptaki on sekiz öyküde Le Guin okuru tekinsiz evlere, tekinsiz konulara, zihnin gerisinde fark edilmeyi bekleyen duygulara, hayata tutunmak için verilen ince mücadeleye, bakış açısını azıcık değiştirdiğiniz anda değişiveren gerçeklere yolculuğa çağırıyor.

Durduğu yerde durmayan ücra kasabalardan, kırılmış hayatını toplamaya çalışan yalnız insanların evlerinden, tuhaf ayinlerin yapıldığı yaz kamplarından, kürtaj kliniklerinden, herşeye rağmen doğurulan bebeklerin dünyasından, masal sayfalarından, bilge ormanlardan geçen bu yolculukta, yazarın insani olan herşeye duyduğu tutku, ilgi ve şefkat eşlik ediyor bize.

Büyülü gerçekçilikten gerçeküstücülüğe farklı tarzlar denediği bu öykülerde, Le Guin ne kadar güçlü bir edebiyatçı olduğunu bir kere daha kanıtlıyor.

Profesörün Evleri, s. 45-50.

Profesörün iki evi vardı, biri diğerinin içinde. Dışarıdaki evde yaşardı karısı ve çocuğuyla birlikte, rahat, temiz, biraz dağınık, onun bütün kitaplarını, karısının bütün kâğıtlarını, kızlarının renkli geçici hazinelerini alacak kadar büyük olmayan evde. Sonbaharın ilk yağmurlarında, tahtalar şişmeden önce, dam biraz akıtırdı ama tavanarasına bir kova koymak yeterli olurdu. İçerideki evin üzerine hiç yağmur yağmazdı; profesör burada karısız ve çocuksuz yaşadığını iddia ederdi, bazen şakayla karışık: "Ben asıl burada yaşıyorum. Benim evim burası," derdi. Kızı genelde misafirlere bilgi vermek amacıyla, sitem etmeden eklerdi: "Benim için başlamış ama artık sadece ona ait." Sonra da elini içeri uzatıp iki santim büyüklüğünde, kırma abajurlu bir masa lambası ya da tırnağı büyüklüğünde, üzerinde "Pisicik" yazan, yarıya kadar ebedi sütle dolu mavi bir tabak çıkarırdı; ama hayranlıkla incelendikten sonra her şeyi tamı tamına aldığı yere koyardı. Küçü...

Devamını görmek için bkz.

Ömer Özgüner, “En gerçekçi şekilde aya tırmanmak, Vatan Kitap, Kasım 2012

Sanıyorum Türkiye okurunun kaderi bu, pek çok değerli yazarla geç tanışmak. Tıpkı Ursula K. Le Guin gibi. 90’lı yılların başları, toplumsal hareketler açısından bereketli yıllardı: İşçi eylemleri, öğrenci hareketleri, İslamcı gençlerin cami gösterileri… Ama bir yandan başta Sovyetler Birliği’nde olmak üzere “Doğu Bloku” ülkelerinde reel sosyalizm yıkılıyordu. İşte tam o zamanlarda yani eşitlikçi ve özgür bir dünyanın artık imkansız sanıldığı zamanlarda imdada Mülksüzler romanıyla Ursula K. Le Guin yetişti.

Her şey paylaşılabilir

Cinselliğin, kadın erkek ilişkilerinin, eşitliğin ve hepsinin temelinde mülkün paylaşıldığı ve hatta olmadığı bir ütopik dünyayla… 1974 yılında yazdığı Mülksüzler bize doksanlarda nasip olmuş ve bir kuşağı biraz daha umutlandırmıştı. Le Guin’in Mülksüzler’le oluşturduğu kuvvetli hayran k...

Devamını görmek için bkz.