"Sanırım Yerdeniz Büyücüsü'nün en çocuksu yanı, konusu: Büyümek. Büyümek, benim yıllarımı alan bir süreç oldu; bu süreci otuz bir yaşımda tamamladım – ne kadar tamamlanabilirse; o yüzden de çok önemsiyorum. Çoğu genç de önemser. Ne de olsa esas işleri budur: Büyümek." – Ursula K. Le Guin

Bülent Somay, “Allah hepinizin Ged'ini versin!”, Virgül, Sayı 7, Nisan 1998

Kendine bir "ego ideali" bulmak, büyümenin bir parçası, belki de en önemli parçası değil mi? Belki de bu yüzden bir türlü büyüyemiyor bazıları. Bazıları ise berbat bir biçimde büyüyor. Sanırım ben bu "berbat biçimde büyüyenler" kategorisine giriyorum. Okuyup yazmayı öğrenir öğrenmez Cyrano de Bergerac tiradları atarak dolaşmaya başlamıştım (ama bu konu bu köşede daha önce yazıldığı için kısa geçeceğim). Cyrano'luğa ne boyum ne de burnum yettiği için hayatımın bu episodundan kalan tek miras müdanaasızlık ve küstahlık oldu. Alın size ego ideali!

Sonra, ilk ergenlik yıllarımda Nihal Yeğinobalı'nın "Vincent Ewing" adıyla yazdığı Genç Kızlar romanının "cool" kahramanı Gabriel Samson'luğa soyundum. Ama "genç kızlar" bu numaramı yememe konusunda kararlı davrandılar. Sonunda kahramansız kaldım; böylece de büyüme sürecimi dondurdum. 70'li yıllarda bir kahraman olarak Leonard Cohen'i denemeye kalktımsa da, üstad tipik bir anti-kahraman olduğu için beni kolaylıkla geri püskürttü. Yirmili yaşlarımın sonlarına yaklaşırken hâlâ kahramansız bir ergendim yani.

Sonra Ged ile karşılaştım. Yaş olarak tam kaldığım yerde yakaladı beni Ged. Otuzuna yakın bir ergen olarak. Yerdeniz Büyücüsü büyüme üzerine bir roman, diyor Le Guin. Eh, artık büyüme vaktim de gelmişti. Ged'den büyü yapmayı öğrendim. Yazı yazmayı yani; yazı'nın büyüsünü. Sonra ergenlik çağımdan beri peşimde dolaşan c...

Devamını görmek için bkz.

Çiğdem Erkal, "Le Guin üzerine", 30 Ocak 2018

Sabaha karşı uyandığımda telefonuma gelen mesajdan aldım haberi. Galiba sabaha karşı üç buçuk civarıydı. Ne hissettim? Bekliyordum. Yorgunluğunu hissediyordum.

Üzüldüm mü? Hayır. Üzülmedim. Üzülseydim hiç anlamamış olmaz mıydım zaten? Buruk bir huzur kapladı içimi. Nasıl anlatayım? Tehanu’nun peşinden bakan Tenar gibi.

Zamanı gelmişti bence. Son yazılarında yaşlılığı ne kadar sevmediğini anlatıyordu zaten. Yaşlanmaktan, elden ayaktan düşmekten hiç mutlu değildi. Yorulmuştu sanki artık bu dünyadan. Burada yapacak işi de kalmamıştı. Biri hariç, ki onu zamanı gelince anlatacağım. Yapması gerekenleri cesurca yapmıştı. Başkalarının yapamayacağı şekilde, başkalarının cesaret edemeyeceği şekilde. Yaptıklarıyla var olarak. Yolu keşfederek, keşfettiklerini paylaşarak, arkadan gelenlere yol açarak.

Yorulmuştu galiba bu dünyadan haklı olarak. Üstelik evindeyken gitmiş olduğunu duymak daha da bir rahatlattı beni. Hani bir işaret gibi. Hani sanki hastanede olsaydı, yapay olacaktı bir şeyler, onun rızası dışında olacaktı, kontrolü dışında. Ama evinde, huzur içinde, bundan bin yıl önce yaşarcasına, Gont adasındaymış gibi. Ne güzel. Ne mutlu. Artık evde ölenlere bile özeniyor insan.

Onunla hiç tanışmak istemedim. Ona ulaşmaya hiç teşebbüs etmedim. Bir ...

Devamını görmek için bkz.