Dört kişi var hikâyemizde, kahraman sayılıp sayılmayacakları okuyucuya bırakılmış. Yaşamı düşlerinde sürdürmeyi seçmiş, dik başlı eski zaman bakiresi; dünyaya kaydını bir türlü yaptıramamanın tragedyasını komik bir imgeye dönüştürerek yadsımaya çalışan hüzünlü palyaço; yaşamla buluşmasına, bitişe çok az kala yetişen geçmişi karışık yalnız kadın; ve doğmak için ölen yaşayamamış yazar eskisi. Birkaç kişi daha var tabii, arada bir görünüp kaybolan: ölüm meleği, şeytan, ölümsüz büyücü, vesaire. Ve onlar birlikte, rastlantısal kesişme noktalarında zaman zaman buluşup ayrılarak ya da hiç buluşamayarak, hiçbir şeyin değişmediği, ama her şeyin her an farklılaştığı bir zaman diliminin hikâyesini yarattılar.

"Düş", s. 5-9

Hızla inen kılıcın göz kamaştıran pırıltısı ve eskimiş kanın siyahıyla kararmış kütüğün üzerinden sepete düşen genç ve yakışıklı baş. Bir an için direnen başsız gövdenin boynundan fışkıran kan. Utanmaz zafer çığlıkları, yüzlerini kapatır gibi yaparken sadizmin keyifli suçluluğuna rağmen gözlerini kesik baştan ayıramayan kadınlar, dikkatlerin infaza yönelmesinden yararlanıp hızla işe koyulan yankesiciler. Yüksek sesle mistik bir ezgi söylemeye başlayan yaşlı adamın sararmış maşlahına eliyle yapışmış mavi sümüklü çocuk. İnfazın ardından hızla meydana girip ortalığı sarı toz bulutuna boğan atlı araba. Yuları birden çekilince kişneyen yaşlı atını hiddetle kırbaçlayıp, yere okkalı bir tükürük yapıştıran karanlık yüzlü sürücüsü. İnfazı kıl payı kaçırmış olduğu belli.

Yankesiciler dışında, infaz sırasında gözleri başka yerde olan biri daha vardı meydanda. On dokuz yaşında temiz yüzlü bir delikanlı. Adı İdris. O kadını, celladın kılıcını indirmesine az kala görmüştü. Meydanı çevreleyen binaların siyaha boyalı işlemeli ahşap pencerelerinden birinden bakan esmer güzeli kadını. Kara gözlerinin çevresi sürmeli, saçlarının yanından inen siyah tül baş örtüsü yarı çıplak memelerinin üzerinden sarkmış. İdris gözlerini bir an ondan ayırıp kütükten yuvarlanan başa baktı, sonra tekrar kadına. Diğer binaların pencereleri infazı seyretmeye gelenlerle silme doluyken bu evin diğer pencereleri boş.

Meydanı kaplayan sarı toprakla eş renkte binalar dört ya da beş,...

Devamını görmek için bkz.

Emine Bora, “Bir Günlük Yerim Kaldı İster misiniz?”, Virgül, Sayı 1, Ekim 1997

Bir tür Sürrealizmin sınırlarında gidip gelen Bir Günlük Yerim Kaldı İster misiniz?, kahramanları, Zeus, Karyoka, Muhteşem, Azize, İsa, Meryem gibi sıradışı adlar taşıyan Dersaadette Dans'ı okuyanları pek şaşırtmayacak. Modern çağın insanın 'büyüyen' ve o oranda da karmaşıklaşan dünyada giderek sınırlarına kapanmasının ve bir anlamda da yolunu şaşırmasının hikâyesini anlatmaya çalışıyor Geçtan. Ölüm, hayat, zaman, zamansızlık, varlık, hiçlik gibi felsefi kavramlara, büyü, sihir, aynalar ya da televizyon ekranı gibi ilkel ve modern göstergeler aracılığıyla yaklaşmayı deneyen Geçtan, kozmik yolculukların gerçeküstücü tasvirlerinden, Doğu mistizminin gizemli atmosferine kadar farklı yollar denemekten de kaçınmıyor.

Geçmiş bir zamanda çöllerde yaşarken aşkının (aslında hayalinin) peşinde, modern kentin kaotik ortamına düşen bir Arap kızı, yazdığı kitaplarla yakalayamadığı şöhreti, öte taraftan verilen 'bir günlük' krediyle döndüğü dünyada, bir televizyon sunucusu kimliğiyle bulan ihtiyar yazar, hayatını insanları güldürmekle sağlayan ancak kendi hayatında bir tebessüme yetecek kadar bile mutluluktan yoksun bir komedyen ve ölümüne çeyrek kalmış karanlık geçmişli bir kadın. Bir Günlük Yerim Kaldı İster misiniz?, Aziza, Bilal, Zeus ve Melek'in aynı değiştirilemezlik ve çaresizlikle belirginleşmiş, zaman zaman kesişen, bazen de birbirlerine değmeden geçip giden yaz...

Devamını görmek için bkz.