Açılış bölümü, s. 5-6

Kış.

Koşuyorum. Sol elimle sıkıca kavradığım yıpranmış seyahat çantamın dizime çarptıkça verdiği acıya aldırmamaya çalışarak. Arada bir kolumdaki saate göz atıyorum. Sis kümelerinin ardında görünen istasyon binası soğuk, sevimsiz. Ulaşmaya çalıştığım tren o gri taş yığının ardında, zamanım iyice azaldı. İstasyonun camlı kapılarının önüne ulaştığımda ben ve çantam farklı yanlara savruluverdik, yerdeki buzlanmayı fark etmemişim. Soluk soluğa ayağa kalkıp kendimi toparlamaya çalışırken kolumdaki saate bir kere daha göz attım.

Dokuzu bir geçiyor.

Çantamı uçup konduğu yerden alıp doğrulurken, eşkıya bakışlı taksi sürücüsü yanlış sokağa sapmasaydı şimdi trendeki koltuğuma gömülmüş pencereden istasyonun kayboluşunu seyrediyor olacaktım diye düşündüm. Çıkacağım yolculuk bir bilinmezdi, dönmek istediğim bir yer yoktu. Gözkapaklarım ağırlaşmış halde ayaklarımı perona doğru sürüdüm, amaçsız, kendime uzak. Perona ulaştığımda soğuktan ürperdiğimi fark edip kara renkli montumun yakasını kaldırdım, başımı içine saklamaya çalışarak. Dolaşıp durmaktan yorgunum, bu seyahat karşıma çıkıveren bir fırsattı, şimdi ise tekrar kaybolmuşluktayım.

Sonra onu fark ettim, peronda tek başına duran boncuk mavisi gözlü istasyon görevlisini. Yüzü kırmızı ve şiş, soğuktan ya da içkiden. Eliyle acele etmemi işaret ediyordu, sabırsız olduğu belli ama bakışları kızgın değil. Sonra adamın ardındaki treni gördüm, hareketsiz.

"Geciktiniz."

Sonra eliyle tekrar işaret etti:

"Kırk bir numaralı vagon. Biraz acele edin."

Şaşkınlığımı atar atmaz adımlarımı sıklaştırıp kırk bir numaralı vagonu aramaya başladım, uzağımda değilmiş, dolanmam gerekmedi. Trene binerken gözlerim boncuk gözlü istasyon görevlisini aradı, az önce bulunduğu yerde yoktu. Vagon kapısının koluna asılıp kendini içeri çektim, kompartımanımı ararken tren hareket etmişti.

"Kompartımanınız hemen arkamda... Altı numara."

Konuşan perondaki görevliydi, şimdi kondüktör. Kendimi altı numaralı kompartımana attım, üzerimde beş çift meraklı göz.