Mektuplar, Bilge Karasu, s. 26

Ankara, 29 Ocak 74

Hemen yazardım Enis, yazmak istiyordum da. Ama kuyu diplerinde, derin kuyuların balçık diplerinde süründüğümü anlatmak istemiyordum. Bunu yazmakla yetinebileceğim bir gün bekledim. Ancak bugün geldi “o gün”. Yazmak, yani haber vermek. Ağıt yakmadan.

Kızmamıştım. Ama debelenip durmayayım diye kafama son bir gürz indirildiğini sanmıştım. Haksızlık etmişim. Bir şey daha anladım: Bende ayakta durma istencini yıktığını sandığım şey, kuyuların dibinde bana destek olabildi. “Artık bir tek sözcük yazmayacağım; yazmamın anlamsızlığı, gereksizliği kafama iyice dank etti” dediğim bir sırada bana “dost” diyen birinin karşısında yalancı çıkmak istemedim, “yakalasalar da yazmalıyım” dedim.

“Göçmüş Kediler”i, Türk Dili bir yıl beklettikten sonra (yani “olumlu” bulup sıraya koyduktan bir yıl sonra) uzunluğundan söz ederek mırın kırınla karışık bir “yayınlayamayız” havası tutturdu. Külebi ile görüşmedim daha. Görüşsem mi, mektup mu yazsam diye düşünüyorum. Oradan alıp Yeni Dergi’ye falan mı vereceğim yani? (Senin yazıların yayınlansın da ben masrafa gireyim, helâl! Ha ha!) M. Fuat, ister mi?