Birinci Sahne açılış, s. 11-12.

Güneşli bir sonbahar sabahı Eminönü'nü Karaköy'e bağlayan Galata köprüsünün üstündeyiz. Köprünün üstündeki birkaç kişi sırık oltalarını denize sarkıtmış balık tutmaktalar. Balıkçıların hemen gerisinde trafik akar. Zaman zaman otomobillerin korna seslerini, yolcu teknelerinin düdüklerini duyarız ve elbette aniden yükselip dinen martı seslerini... Balıkçıların hepsi yan yana dizilmişlerdir. İçlerinden biri, özenli ve temiz giyimiyle ŞAİR (65-70) dikkatimizi çeker. O da herkes gibi balık tutmaktadır. Birkaç saniye sonra sahneye iyi giyimli, görünüşüyle göz alan SULTAN (35-40) girer, üstünde oldukça şık bir takım elbise vardır. SULTAN balıkçıların arkasından dolanarak dikkatle onların yüzüne bakmaya çalışır. Sanki birini arıyordur. ŞAİR'in yanına geldiğinde duraklar. Aradığı kişiyi nihayet bulmuştur.

Oyun boyunca sürecek olan Şair'in doğal tavrı ile Sultan'ın soğukkanlı tekinsizliği, sahnedeki psikolojik gerilimin temel kaynağıdır.

SULTAN — Afedersiniz beyefendi rahatsız ediyorum...

ŞAİR — Buyrun?

SULTAN — Mızrağımı sizin göğsünüzde unutmuşum.

ŞAİR — Anlayamadım?

SULTAN — Mızrağımı diyorum, sapladıktan sonra geri çıkarmayı unutmuşum.

ŞAİR — Ne diyorsun birader, ağzından çıkanı kulağın duyuyor mu senin?

SULTAN — Diyorum ki vaktiyle sapladığım mızrak sizde kaldı.

ŞAİR — Bana mı saplamıştın?

Sultan Şair'in göğsüne hafifçe uzanır.

SULTAN — Evet tam şuraya...

Duraklar. Sesi alaycıdır.

ŞAİR — Deme ya, nasıl bir mızraktı bu?

SULTAN — Şahane bir işçiliği vardı. Hindistan hükümdarının sünnet hediyesiydi. Yakut ve zümrütlerle bezeli kabzası beyaz yeşim taşındandı. Kabzanın tam bitimindeki kûfi süslemelere bakmaya doyamazdım. Bıçak kısmı demirdendi tabii. İşte ben bu şahane mızrağı tam göğsünüzün ortasına sapladım. Sizden böğürtü gibi bir ses çıktı, can havliyle bileğimi tuttunuz, derken gözleriniz matlaştı, gerisini hatırlamıyorum.

Şair canı yanmışçasına göğsünü sıvazlar.

ŞAİR — Peki ne zaman oldu bu?

SULTAN — Herhalde bin yıl kadar önce, tarihini tam bilmiyorum... ne var ki olayı anbean hatırlıyorum.

ŞAİR — (Alaylı) Bir saniye bir saniye biraz yavaş olalım... hatırladığın adamın bizzat şahsım olduğundan emin misin?

SULTAN — Elbette, sizi nerede olsa tanırım.

ŞAİR — Biraz daha açık olalım, senin tarafından öldürülen adam olduğumu mu söylüyorsun, yoksa öldürdüğün adamın ben olduğunu mu?

SULTAN — Ne fark eder? İkisi de aynı anlama geliyor.

ŞAİR — Olur mu yahu? Ölü adamın niteliği burada çok önemli. Birinde ölü adam olarak ben özneyim, nasıl hatırladığına bağlı olarak... ama diğerinde cinayetin nesnesiyim ki bu benim açımdan çok daha feci.

SULTAN — Lafı dolandırmayın her iki cümlede de aynı adamsınız zaten.

ŞAİR — O kadar abuk sabuk konuşmana rağmen kafan hiç karışmıyor bakıyorum.

SULTAN — Niçin karışsın efendim... ne de olsa ölü daima ölüdür.

...