Siegfried Kracauer “son, nihai şeyler”in felsefi veya teolojik sistemler aracılığıyla kavranabileceğine inanmaz: Bu nedenle dikkatini “sondan bir önceki şeylere dair geçici bir içgörü kazanmaya” yöneltmiştir. Tarih tam da geçici karakteriyle ilgisini çeker onun; “hâlâ bir isimden yoksun oldukları için gözden kaçırılan ya da yanlış yargılanan hedefleri ve varlık tarzlarını ihya etme” yönünde derin bir arzu duyar. Kracauer'in bu son dönem çalışmasını görünüşte çok farklı sorunlarla uğraşan ilk çalışmalarına, özellikle de fotoğraf ve film hakkındaki çalışmalarına bağlayan da budur. Fotoğrafın tam bir sanat olmayışı gibi tarihin de tam bir bilim olmadığında ısrar eder ve bu karşılaştırmadan kayda değer saptamalar çıkarır.

Bu klasikleşmiş yapıt bir tarih felsefesi veya metodolojisi sunmaya çalışmıyor; her tarih kavrayışının yüzleşmek zorunda kalacağı sorunlar üzerine son derece parlak bir zihnin düşüncelerini sergiliyor.

Önsöz, Paul Oskar Kristeller, s. 9-13

Siegfried Kracauer (1889-1966) zamanımızın en yetenekli, üretken ve özgün yazar ve düşünürlerinden biriydi hiç şüphesiz. Yayımladığı birbirinden önemli kitapların her biri farklı farklı perspektif ve yöntemler sunuyor, bu sayede de geniş bir okur kitlesine hitap ediyordu.

Doğduğu şehir olan Frankfurt'ta okudu ve mimarlık, felsefe ve sosyoloji eğitimi aldı. 1920'de Almanya'da dönemin önde gelen liberal gazetesi Frankfurter Zeitung'a yazmaya başladı. 1924 ile 1933 arasında önce Frankfurt'ta, sonra Berlin'de gazetenin Feuilleton kısmının yöneticiliğini yaptı. Film ve fotoğrafik malzemeler hakkındaki eleştiri yazıları yayımlamak, getirdiği yenilikler arasındaydı. Kracauer daha sonraları önce Almancada, sonra da İngilizcede sinemayla ilgili çığır açıcı incelemelere, bir romana ve kendine özgü çıkar, beğeni ve siyasi eğilimlere sahip olduğu halde o zamana kadar ihmal edilmiş bir toplumsal sınıf olan beyaz yakalı...

Devamını görmek için bkz.

Açılış bölümünden, s. 28-27

Eski tarihçiler adeta okurları zaman ve toplum içerisindeki mevkilerinden, geçmişi taramaya koyulacakları Arşimet noktasından hemen haberdar etmek istercesine yazdıkları tarihlerin başına kısa bir otobiyografik not koyarlardı. Ben de onların örneğini izleyerek geçenlerde birdenbire, bir yıl kadar önce ortaya çıkmaya başlayan ve o zamana kadar kıvılcımını günümüzdeki durumun zihnim üzerindeki etkisinden aldığına inandığım tarih ilgimin aslında Film Teorisi adlı kitabımda uygulamaya koymaya çalıştığım fikirlerden doğduğunu keşfetmiş olduğumdan bahsedebilirim. Tarihe dönerek sadece o kitapta belirginleşen hatlar üzerinde düşünmeyi sürdürmüş oluyordum. Bütün bu süre boyunca bunun farkına varmış değildim, aksine yeni bir alana geçerek beni çok uzun bir süre etkileri altında tutmuş olan meşgalelerden kaçtığımı zannediyordum. Tarihe aslında daha önceki ilgi alanlarıma dışsal kaldığı için değil de daha önceki düşüncelerimi çok dah...

Devamını görmek için bkz.

Yücel Kayıran, "Siegfried Kracauer kitapları", Radikal Kitap, 20 Mayıs 2014

Siegfried Kracauer’in Kitle Süsü yayımlandığında da, Alfred Sohn-Rethel’in Zihin Emeği Kol Emeği –Epistemoloji Eleştirisi çıktığındaki gibi bir soğuk-şaşkınlık duygusu yaşatmıştı. Kracauer kim, “kitle süsü” ne?

David Frisby’e göre, Siegfried Kracauer, “modernliği eleştirel bir tarzda deneyimleyebilmiş, kendi toplumlarına yabancı gözüyle bakabilmiş”, 20. yüzyılın başındaki üç modernlik teorisyeninden biridir. Diğer ikisi, Georg Simmel ile Walter Benjamin’dir.

Frisby, Simmel, Kracauer ve Benjamin’in eserlerinde modernlik teorilerini irdelediği Modernlik Fragmanları adlı kitabında, Ernst Bloch ve Benjamin ile beraber Kracauer’in 1920’lerde, “gündelik deneyimin, özellikle de zaman deneyiminin yapısındaki temel dönüşümler bakımından modernliğin başarılarını” betimlemeye çalışan ilk yazarlardan kabul edildiğine değinir. Frisby’e gör...

Devamını görmek için bkz.

Yasin Karaman, "Bekleme Odası": Tarih, Birgün Kitap, 3 Ekim 2014

Isadore Twersky, Harry Austryn Wolfson’un 1974’deki ölümünün ardından onun hakkında yayınladığı bir yazısında, bu ünlü felsefe tarihçisinin yorulmak bilmez çalışkanlığını ve mesleki titizliğini vurgulamak isterken, onun “modası geçmiş bir gaon”u andırdığını söyler. 7. ve 13. yüzyıllar arasında Talmud araştırmacılarına ilişkin dini ve toplumsal bir onurlandırma nişanesi olan gaon, İbranicede aşağı yukarı “hazret, üstat” anlamına gelir. Bu üstatlık payesini tüm dini imalarından yalıtıp, 1900’lerin başlarında yaşamış Alman entelektüellerin mesleklerine olan saygılarını ve kılı kırk yarma arzularını öne çıkaracak biçimde seküler bir bağlamda kullanırsak, farklı düşünsel alanlarda özgün ürünler vermiş, çok yönlü bir entelektüel olan Siegfried Kracauer’in da bu hızlı üretme ve tüketme çağında “modası geçmiş” ve artık kendilerinden “-di”li geçmiş zaman kipiyle bahsedilmesi gereken bir geonim (gaon’un ç...

Devamını görmek için bkz.

Semih Gümüş, "Bilinmeyenden bilinene", Radikal Kitap, 22 Ocak 2016

Kavramsal sınırlar içinde soyutlama alanını zenginleştirmesi, düşüncenin ufkunu genişletmesi ve içinde yaşayabileceğimiz daha geniş bir dünya sunması, yalnızca verileni almakla yetinmeyenlerimiz için, tarihle iç içe olmanın çekici yanları.

Siegfried Kracauer, kendi ilgisini anlatırken tarihin hâlâ büyük ölçüde terra incognita, bilinmeyen toprak konumunda bir zihinsel dünya, böyle bir gerçeklik alanı olduğunu belirtiyor. Kracauer tarih felsefesi alanında önemli bir yazar, tarihin anlamı onun için yaratıcı düşünce içinde oluşuyor. Meslekten tarihçiler için tarih bir denizaltı keşfi, orada ağır işçilik var. Meraklıları içinse tarih kavramı sürekli kendini yenileyen bir düşünce alanı; verilmiş olanın içinden ölü olanı ayıklayıp yaratıcı olanı seçen sezgi ve özelleştirilmiş olanı öne çıkarma yetisi.

Dünya küçülürken zenginleşiyor da...

Sanırım geçmiş zamanlardan y...

Devamını görmek için bkz.