Doğançay’ın çınarlarını ilk kez 19 Haziran 1996’da gördüm— istasyondan yavaşlayarak geçen trenin içinden, sağ tarafta, Doğu’ya doğru; güneş, solumda, yamaç ardına epey devrilmişken. Hemen kavradım; pek de anlamlandıramadan...

Sonra—daha yazmadan—kurdum onları. 14 Ocak 1997’de zamanları geldi : yazmağa başladım. 15 Mayıs’ta bir kez daha geçtim yanlarından—aralarından— : tam kurduğum gibiydiler. Yazılışları ise (Çiftehavuzlar / Yalıkavak / Karamürsel / Çiftehavuzlar) daha epey süreceğe benziyordu.

13 Haziran’da, benim gözlerimle, Yıldırım’ın mercekleriyle, ilk kez gittik Doğançay’a.

İstasyonun tümüyle ‘metruk’ hâle geldiğini o gün öğrendim : hiçbir tren uğramıyordu Doğançay’a artık; çınarlarsa, tam—yaz başı—doluluklarındaydılar—herşey anlamına uygundu, yani...

Yıldırım’ın fotografları da öyleydi; 1 Temmuz’da (Edip’de bulunacağını bilerek) arayıp bulduğum ‘motto’ da öyle—ama, yazmam—süren tıkanmalarla— 4 Temmuz’a kadar uzadı; metni de, aşağıda atacağım tarihte son hâline sokabildim ancak.

Gecikir ya, her anlamlandırma, hep...

Oruç Aruoba

16 Kasım 1997

Çiftehavuzlar

Sf. 11

II

Ama öyledir, işte, boşunadır

Sizin düşüncesiz gününüz

Atıp bırakırsınız dününüzü

Yürüyüp gidersiniz geleceğe

Unutursunuz bengi olduğunu

Işığın, gölgenin, sisin bile

Kalır oysa, yankılanır durur

Yamaçta en küçük izleri de

—Hiçbiri de seslenmez bize

Hepsini duyarak dururuz öyle

Ki oluşsunlar hep çevremizde

Tutamaklar bulup kendilerine

Dolsunlar—ne yapalım ki

Sizin işleriniz yoz, kirli

Bilmezsiniz suyun çağladığı

Işığın bezip devrildiği yeri