İslam ve Bizans coğrafyaları arasında, sadece fiziksel olarak değil, siyasi ve kültürel olarak da iki dünya arasında bir uç mevkiine yerleşmiş küçük bir beyliğin, kendisini dünya Müslümanlarının lideri ve Doğu Roma İmparatorluğu’nun varisi olarak gören merkezileşmiş bir imparatorluk haline dönüşmesinin izini takip eden İki Cihan Âresinde, Osmanlı İmparatorluğu’nun doğuşuna dair özgün bir bakış açısı sunuyor. Cemal Kafadar bu kitabıyla, hem ortaçağ hem de modern tarih yazıcılığının kimi önkabullerini yeniden inceleme konusu yaparak, Anadolu ve Balkanlardaki iktidar mücadelesinde etnik, kabilevi, dilsel, dini ve siyasi aidiyetlerin nasıl karışmış ve yeniden düzenlenmiş olduğunu gösteriyor.

Önsöz, s. 15-21

Dünya tarihindeki en uzun ömürlü (takriben 1300’lerden 1922’ye) fakat en az incelenmiş ve anlaşılmış hanedan devletlerinden biri olan Osmanlı Devleti’nin doğuşu ve yükselişi, konu hakkında nispeten varılmış bir mutabakat ve sessizlikle geçen onlarca yıldan sonra tartışmaya açık bir soru olarak yeniden tarihçilerin gündeminde. On üçüncü asrın sonlarında Anadolu’nun batı hudutlarında ‘Osman adında birinin önderlik ettiği ve “Osman”lı hanedanının kontrolü altında birkaç nesil içinde kendi emperyal kimliğinin farkında merkezî bir devlete dönüşen bu siyasî girişimin büyüleyici inkişafının ardında yatan amilleri ya da (terimin pozitivist dönem sonrasındaki anlamıyla söyleyecek olursak) nedenleri tarif etmek için yirminci yüzyıla kadar herhangi bir teşebbüste bulunulmamıştı. Yalnızca fizikî değil aynı zamanda siyasî ve kültürel olarak da İslam ve Bizans coğrafyasındaki müesses nizamların dışında kalan Osmanlı Beyliği, bu iki dünya arasında küçük bir uç ...

Devamını görmek için bkz.