Sel, genç yaşta kelimelerin altında kalmak üzerine; heyelan.../ Açık Görüşme'de "sevdiğimiz yazarın sayfalarından başımızı kaldırıp, onun orada, yanıbaşımızda olmamasının verdiği derin hüzne rağmen yaşayıp gittiğimiz" yerdeyiz./ Ev telefonlarına hâlâ inananlar için bir hikâye: Yanlış Numara/ Yaz Günü Tango: Sıcak yaz öğledensonrası, gölge, hamak, yazamamak... ve tango!/ Cumartesi, babaya mektup - ayrıca, gözlerini kısıp bakınca görülen bir manzara./ Diken'de hayatın ortasında "elini acımayan bir yaraya sokan" bir hikâye kahramanı var./ Can Dostu'nda bindokuzyüzaltmışların ortasındayız, kulağımızda hep dönüp duran bir Ses.../ Nedir Aramızdaki Hava - derinlik mi "elişi kâğıdı üzerine elişi kâğıdı" mı?/ Aşk Kölesi'ndekiler yazılıyor ama yazamıyorlar./ Beyaz Oda'dakiler yazıyorlar, yazdıklarını yaşıyorlar, ama hayatın akışında iş olacağına varıyor./ Son Hikâye'nin adı üstünde. Son hikâye...

DİKEN, s. 39-53.

Sırtüstü yatmış, yastıklardan birini yüzünün üzerine kapamıştı. Temiz, ama hafifçe eskilik, kapalı kalmış oda kokan bir yazlık ev yastığıydı. Çocukluğundakiler gibi.

Başının arkası, boynu, ensesi yatağın üzerindeydi. Rahattı. Belki yatmanın en iyi yolu buydu. Vücudu aşağıya doğru dümdüz iniyordu. İyice uzamış bedenini hissetti; karnının çukurluğunu, bedeninin bittiği yerde yatağa sığmayıp dışarı çıkan ayaklarını. Tabanlarını bile.

Uyuyordu, daha doğrusu uyur gibi yapıyordu. Uyuyormuş oyunu oynuyordu. Çocukluğundaki gibi.

Yarı açık oda kapısının önünde tıkırtılar duydu. Topuk sesleri, bilezik gibi birbirine çarpan madeni şeylerin tıkırtısı, etek hışırtısı.

"Uyuyor," diye fısıldadı bir kadın sesi alçak, biraz da teatral bir sesle.

"Evet," dedi başka bir kadın sesi. "Yastığı yüzüne kapamış."

"Kestirirken bazen öyle yapar."

Karısı ve başka birisi. Anne şefkati. Sesler, tıkırtılar, hışırtılar çekildi. İkindi uykusuna saygı, uyuyan...

Devamını görmek için bkz.

Elif Tanrıyar, “Yazma isteklilerinin tedirgin öyküleri”, Milliyet Kitap Eki, 17 Mart 2010

Türkiye’de edebiyat ve sinemayla birazcık bile ilgilenen hemen herkesin aşina olduğu bir isim Fatih Özgüven. Sırf çevirisinde onun imzası olduğu için neredeyse yazarının kim olduğuna pek de dikkat etmeden kitap alanlar, onun haftalık sinema yazılarını okumadan film izlemeye gitmeyenler var. Özgüven’in ayrıca bir deneme kitabı, bir romanı ve iki de öykü kitabı yayımlandı bugüne dek. Onun işlerine baktığınızda ilginç bir şekilde şunu fark ediyorsunuz; gerek sinema eleştirileri gerek denemeleri ne kadar özgüvenli bir söyleme sahipse, öykülerindeki hakim ton ve kahramanlarının ruh hali de tamamen zıt bir şekilde tedirginlikler içeriyor.

Alttan alta tedirginlik

Özgüven’in ‘tedirgin’ hikayeleriyle ilk olarak, ismi de kendi gibi nefis olan Bir Şey Oldu adlı öykü kitabıyla tanışmıştık. İkinci öykü kitabı olan Hiç Niyetim Yoktu, tedirginliği bu...

Devamını görmek için bkz.

Tülin Er, “Bu kitabın sayfalarında rüzgâr esiyor”, Radikal Kitap Eki, 19 Mart 2010

Bazı kitapları okumaya kapağından başlarsınız. Kapak resminin kitabın adıyla birleşerek kazandığı yeni anlam, uzanıp raftan aldığınız andan itibaren bir şeyler söylemeye başlar. Hep Yazmak İsteyenlerin Hikâyeleri’nin kapağında yer alan, hareket halindeki bir otomobilde, otobüste ya da trende olduğunu tahmin ettiğimiz düşünceli genç de kitaptaki öykülerin ruh halinin girizgâhı olmuş. (Kapak deseni İlhan Sayın’a ait.) Öyküleri okurken, hepsinden aynı esintinin geçtiğini hissediyorsunuz. İşte o da kapak resminde yer alan genç figürün, yol alırken içinden geçtiği rüzgâr sanki.

Fatih Özgüven’in Hep Yazmak İsteyenlerin Hikâyeleri’nde bir araya getirdiği on bir öykünün genel atmosferinden değil de satırların arasında dolaşan rüzgârdan söz etmemin bir nedeni, çift satır aralıklarıyla bölünmüş paragrafların oluşturduğu, dar kent sokaklarını çağrıştıran aralar (ya da tünel...

Devamını görmek için bkz.

Özlem Ertan, “Hep yazmak isteyenler”, Taraf Gazetesi, 19 Nisan 2010

Her insan, aklında minik toz zerrecikleri gibi uçuşan düşünceleri ifade etmek ister. Bazıları konuşarak, bazıları ise yazarak yapar bunu. Ancak kimilerine düşüncelerini ifade etmek yetmez. Onların zihinlerindeki odalarda hikâyeler birikmiştir ve bunlar ağırlık yapar üzerlerinde. Onlar, ancak hikâyelerini kâğıda döktükleri zaman bu ağırlıktan kurtulabilirler.

Yazar, sinema eleştirmeni ve çevirmen Fatih Özgüven, son öykü kitabı Hep Yazmak İsteyenlerin Hikâyeleri’nde, akıllarında öykü depoları olan, bu depoları dolduran kelimeleri kâğıda dökmek isteyen ancak bunu bir türlü başaramayan insanları anlatıyor. Çoğu insanın Radikal gazetesindeki yazılarından tanıdığı Fatih Özgüven’le son öykü kitabı üzerine konuştuk. Kitabında yazmak isteyip de yazamayanların yanında, yaptığı işin aslında yazmak olduğunu fark etmeyen karakterler de olduğunu söylüyor Fatih Özgüven.

Yazmak isteyip de yazamama...

Devamını görmek için bkz.

Gökhan Gençay, “Yazarın yazıyla imtihanı”, Halkbank Kültür Sanat, Mayıs 2010

Fatih Özgüven, Hep Yazmak İsteyenlerin Hikâyeleri’nde yazmanın, yazma isteğinin bünyede yarattığı gerginliğin bin bir türü hâlini tasvir ediyor, daha doğrusu malum hissiyatı yazı vasıtasıyla ete kemiğe büründürüyor. Yükte hafif, kıymette ağır hikâyeler toplamıyla Hep Yazmak İsteyenlerin Hikâyeleri, öncelikle hayatlarında yazma eylemine ve yazarlara ayrıcalıklı bir alan bahşedenler olmak üzere her çeşit okurun hissiyat âlemini zenginleştirecek değerli bir kitap.

Fatih Özgüven’i daha çok Radikal gazetesindeki haftalık sinema yazılarından hatırlar okur. Oradan çıkaramayanlar Bilgi Üniversitesi Sinema-Televizyon Bölümü’nde verdiği edebiyat ve sinema derslerinin ününü duymuştur mutlaka. Bu mecralardan da anımsamayanlar hemen evlerindeki kütüphanelerde yer alan Borges’ten Nabokov’a, Henry James’ten Virginia Woolf’a Türkçeye çevrilmiş edebiyat eserlerinin giriş sayfaların...

Devamını görmek için bkz.