Özlem Ertan, “Hep yazmak isteyenler”, Taraf Gazetesi, 19 Nisan 2010

Her insan, aklında minik toz zerrecikleri gibi uçuşan düşünceleri ifade etmek ister. Bazıları konuşarak, bazıları ise yazarak yapar bunu. Ancak kimilerine düşüncelerini ifade etmek yetmez. Onların zihinlerindeki odalarda hikâyeler birikmiştir ve bunlar ağırlık yapar üzerlerinde. Onlar, ancak hikâyelerini kâğıda döktükleri zaman bu ağırlıktan kurtulabilirler.

Yazar, sinema eleştirmeni ve çevirmen Fatih Özgüven, son öykü kitabı Hep Yazmak İsteyenlerin Hikâyeleri’nde, akıllarında öykü depoları olan, bu depoları dolduran kelimeleri kâğıda dökmek isteyen ancak bunu bir türlü başaramayan insanları anlatıyor. Çoğu insanın Radikal gazetesindeki yazılarından tanıdığı Fatih Özgüven’le son öykü kitabı üzerine konuştuk. Kitabında yazmak isteyip de yazamayanların yanında, yaptığı işin aslında yazmak olduğunu fark etmeyen karakterler de olduğunu söylüyor Fatih Özgüven.

Yazmak isteyip de yazamama halini en iyi ifade eden öykü Sel. Kitabın ilk öyküsü olan Sel’in karakteri, elindeki kitaptan başını kaldırıp, “Hiçbir zaman böyle bir şey yazamayacağım” diyor. Sel ’in kitaptaki anahtar hikâye olduğunu söyleyen Fatih Özgüven’e göre, bu karakterin sarfettiği cümlede ifade bulan duygu, kitaplarla iç içe olan hiç kimseye yabancı değil. “Orada asıl anlatmak istediğim, insanın hayran olduğu bir kitabı okuduğunda, vücudunda hissettiği ürperti. Benim asıl çekici bulduğum nokta bu” diyen Özgüven, kendisini de böyle ürperten kitaplar olduğunu ve bunlar arasında aklına ilk olarak Nabokov’un Solgun Ateş’inin geldiğini söylüyor. Diken adlı öykünün karakteri de, artık okumanın kendisine yetmediğini, yazmak istediğini söylüyor. Kitabın son hikâyesine Son Hikâye adını vermiş yazar. Burada da aynı duyguyu hisseden bir karakter var. Fatih Özgüven’in de belirttiği gibi bu üç öykü, kitabın omurgasını teşkil ediyor: “Bir insanın ilk gençlik, orta yaş ve yaşlılık dönemleri gibidir bu üç hikâye. Yazma arzusunun insan hayatında sabahtan akşama nasıl tezahür ettiğini gösterir.”Yanlış Numara’da başkalarının yazdıkları üzerinde çalışmaktan kendi hikâyelerini yazmaya vakit bulamayan bir editör var. Yıllar evvel editörlük yapan ve bu duruma çok da yabancı olmayan Özgüven, editörlüğü, “başkasının yazısına ebelik yapmak” ifadesiyle tanımlıyor. Kitabın ikinci hikâyesi Açık Görüş ise yazmayla ilgili başka bir pozisyona işaret ediyor. Öykülerini okuyup hayran olduğu yazarla tanışma olanağı bulan kahraman, onun hiç de hayal ettiği gibi biri olmadığını görünce hayal kırıklığı yaşar. Bu da yazarın yabancı olmadığı bir durummuş: “Benim de tanıştıktan sonra kafamda canlandırdığım kişiye hiç benzemediğini gördüğüm yazarlar oldu. Benimle tanışıp aynı duyguyu yaşayanlar olduğunu da biliyorum.” Özgüven, Can Dostum hikâyesini hayran olduğu ve tanıştıktan sonra tıpkı zihninde canlandırdığı gibi biri olduğunu gördüğü Tomris Uyar’a adamış. Yazar, Can Dostum’un tarz olarak da Tomris Uyar’ın hikâyelerine benzediğini söylüyor.

Can Dostum’da bir zamanlar şaşaalı bir hayat süren ama sonra uçurumlara sürüklenen bir aktris var. Öyküyü okur okumaz aklınıza Cahide Sonku geliyor. Özgüven, bu karakteri gerçekten de Sonku’dan esinlenerek yarattığını ama başka hayatların da bu karakterin biçimlenmesinde etkili olduğunu söylüyor. Bazen bir film karesi Fatih Özgüven’in zihninde yer ediyor ve bir hikâyeye dönüşüveriyormuş. Cahide Sonku’nun rol aldığı Beklenen Şarkı’dan da Can Dostum çıkmış. “Cahide Sonku’yu hayatımda bir kere gördüm. Taksim’de yürüyordu, üzerinde bir şal vardı. O görüntü yıllarca aklımda kaldı. Sonra başka şeylerle birleşip Can Dostum’la hayata döndü.”

Fatih Özgüven’in su gibi akan ve hep yazmak isteyenleri anlatan hikâyeleri okunmaya değer.