Ece Temelkuran, “Sosyalist Tramvayın Kızı Ezdiği Kitap”, Cumhuriyet Kitap, 23 Ekim 1997

Bülent Somay'ın 1985 yılında yazdığı ve yayımlandığında da tartışmalara neden olan "Muhalif Söylemin Şenlikleşmesi" başlıklı yazısı kitabın belki de en dikkat çekici bölümü. Yazının rotasını çizen de Brecht'in dizeleri, yani kötülüğe karşı öfke duyarken çirkinleşmenin çirkinliği. Somay, yazıyı şöyle bitiriyor:

"Bizi öfkeli ve hüzünlü olmaya iten koşulları tanıyarak ve onlara rağmen muhalefette bir şenliği egemen kılmamız, dünyayı yeniden kurma faaliyetine bugünden gülerek başlamamız gerek. Şenlik bir olumsuzlama ve bir kabullenmedir; farkı, çeşitliliği kabullenme. Hüznün ve öfkenin renklerine de şenliğin çokrenkliliği içinde yer vardır. Şenlik, hüznü ve öfkeyi onları yalnız bırakmayarak yener. Şenlik, öğrenmektir. Sevgili okur, ben bu yazdığım son dört cümleyi bu yazıyı yazma sürecinde öğrendim. Kendimden hâlâ umutluyum. Şenlik de yazmanın umuda yetmediği, umudun yaşandığı yerdir."

Bülent Somay'ın kitabı da galiba son cümlenin bir tür karşıtlığı, umuda yetmeyen ama umudun yaşandığı yer. Hele ki, "Dans etmeyeceksem, devrimi ne yapayım?" diyenler için...