"Öznellik problemine ayırdığımız bu uzun tartışmanın sonunda nöro-biyolojik (nöro-bilimsel), nörolojik ve psikiyatrik olgu durumlarına dayanarak şunu söylemiş oluyoruz: naif gerçekçi tutumumuzda diş ağrımızı, şu masanın üstündeki kırmızı domatesi, bilincimizi, bedenimizi, uzayı, uzak yıldızları, başka insanları, ağaçları ‘ben’ duygumuzu ve daha pek çok şeyi içeren bu dünya, beyinde onu kuran nöral faaliyetlerle ontolojik olarak özdeş fenomenal bir dünyadır. Beyin bir özne değil de biyolojik bir organ olduğundan kurucu öznesi olmayan ve fiziksel gerçekliği kendi sunum biçiminde temsil eden bu fenomenal dünya özdeş olduğu nöral faaliyetler üzerine hiçbir fiziksel-nedensel etkiye sahip olmadığı için epifenomenaldir." — Saffet Murat Tura

Önsöz, s. 10-13

Bu kitapta psikiyatrinin bazı temel problemlerinden yola çıkarak bildiğimiz evren bölgesindeki en büyüleyici varlık tarzının, insanın ontolojik yapısını araştırdım. Bu çalışmada nihai bir sonuca ulaşamasam da önemli bir aşama kaydedebildiğimi sanıyorum. Gündelik yaşamda olduğumuzu sandığımız varlık tarzı olmadığımızı göstererek dünyanın yeni bir kavranış tarzını da ortaya koymaya çalıştım. Bu yeni kavrayış tarzı psikiyatrinin köklü problemlerini çözmek bakımından da temel alınması gereken bir çerçeve oluşturuyor.

Bu çalışmayı son tahlilde bir psikiyatri felsefesi olarak nitelesem de aslında ne felsefenin ne de psikiyatrinin alışıldık sınırları çerçevesinde değerlendirilebileceğini sanıyorum. Çünkü felsefi çalışmalarda alışık olmadığımız kadar somut olgu durumlarına yer veriyor. Öte yandan klasik psikiyatrik bilimsel çalışmalarda alışık olmadığımız uzun akıl yürütmelere de dayanıyor. Ama kitabın psikiyatriyle felsefe arasında bir ara alan oluşturduğunu da sanmıyorum. Ben bu çalışmayı daha çok bilimle felsefe arasında yapıcı bir diyalog olarak değerlendirmek eğilimindeyim - sonuçta iki tarafın da kârlı çıkacağını umduğum bir diyalog. Aslında ulaşmak istediğimiz şey “hakikat” olduğuna göre çalışmanın nasıl bir akademik çekmeceye yerleştirileceği de çok önemli değil, kitap zaten kendi özgün yolunu buluyor.

Bu kitabı ilk kez otuz beş yıl kadar önce, genç bir psikiyatri asistanıyken yazmak istemiştim. Ama bu çalışmanın temel fik...

Devamını görmek için bkz.

Mustafa Ülker, "Beynin Gölgeleri: Gölge oyunu perdesinde hayat", K24, 18 Ağustos 2016

Yıllar önce cisimlerin gölgelerinin, fotonlarca ortaya çıkarılan iki boyutlu ve biraz amorf yapıdaki kalıpları olduğu fikri aklıma gelmiş ve bu fikirle biraz eğlenmiştim. Fotonlar dumanın bile kalıbını çıkarabiliyorlardı. Yıllar sonra Beynin Gölgeleri’ni okuyunca, bu anıyı anımsayıp kafamda başka çağrışımların ortaya çıkıverdiğini fark ettim. Aslında bu dünyada kendi yaşamımız olarak deneyimlediğimiz şey de, tıpkı bir gölge gibi, belki bu sefer fotonlar tarafından değil ama, gizemli gri bir kütlenin içinde kopan, bir bakıma foton fırtınalarına benzetilebilecek kozmik bir faaliyetin ortaya çıkardığı, gerçek doğasının ne’liğinden habersiz olduğumuz fiziksel bir evrenin, üstelik belki biraz da değil, epey amorf kalıplarından ibaretti. Hepimiz aynı perdedeydik ve neyin kalıbını temsil ettiğimiz hakkında en ufak bir fikrimiz yoktu.

Saffet Murat Tura’nın yeni kitabı Beynin Gölgeleri günümüz zihin felsefesinin birçok sorunlu noktasına odaklanan, bazı kronikleşmiş tartışma alanlarını bir nihayete erdirme hedefini de içinde barındıran oldukça yoğun bir içerikle karşımıza çıktı.

“Bir Psikiyatri Felsefesi” alt başlığı ile çıkan kitabın başlığının bir gönderme taşıdığı, konuya aşına olanların dikkatinden kaçmamıştır sanırım. Roger Penrose’un 1994 tarihli Shadows of the Mind kitabının başlığına bir gönderme niteliği taşıyor Beynin Gölge...

Devamını görmek için bkz.