Şair Didem Madak’ın yayımlanmış üç kitabı vardır: Grapon Kâğıtları, Ah’lar Ağacı ve Pulbiber Mahallesi. Bir süredir baskısı olmayan ve okurlar tarafından ısrarla aranan kitapların yeni basımını yaptık.

Mutsuza kim bakacak?,s. 20-23.

Müjde Bilir'e

İki sigaram kaldı bu gece için maviş anne

İki muhabbet kuşum.

İki kendim varmış maviş anne

Biri benmişim, biri mutsuz

Ben ölürsem maviş anne, mutsuza kim bakacak?

Dünyaya bile bir dünya anne lazım.

Biri sen ol maviş anne, biri ben.

Dünyanın bütün sabahlarına iki bilet al da

birlikte gidelim maviş anne

Bana da kendi serüvenimden bir yer ayırt,

Şefkate söyle o da gelsin.

Özledim onu, o da gelsin saçlarıma dokunsun

Bilir misin, büyüler bile ninniyle büyür

Temiz kokan pazen gecelikler, şehriye çorbası...

Hepsi, hepsi ninniyle büyür.

Bilir misin maviş anne?

Ben çekildiğim her fotoğrafta

Defolu bir kelebek gibi çıkarım.

Mavi kareli gömleğiyle hatırladıkça babamı

Kırpıp kırpıp fotoğrafları, döküyorum başımdan aşağı

Sanırım ben assolist oldum maviş anne

Şimdi mutluyum

Geçmişini mi yok ettin kızım diye soran

Bir babadan kurtuluşumu kutluyorum

Babama söyle, o gelmesin maviş anne

Birileri mutsuzsa, mutsuzlara nergis yolla,

Bir kırmızı battaniye,

onlara bir mutluluk çadırı yolla

sonra belki, ben de gelirim

Kuşlarımı da bırakayım gitsinler

Dışarıda ölürler mi sence

Postacı mektup bile getirmezse onlardan

Ben bir anne gibi ağlarım sonra

Bırakmayayım, gitmesinler bari maviş anne

Ölürler yazık dışarıda...

Devamını görmek için bkz.

Ahmet Ada, “Gündlik hayatın şiiri: Didem Madak”, Şiirden dergisi, 6 Aralık 2012

Gündelik dilin retoriği bütün şiirlerinin temelini oluşturuyor. Bireyin gündelik hayatı en ince ayrıntılarla şiirine giriyor. Onun şiirlerinde alışılmamış bağdaştırmalara, dilsel, sözcüksel sapmalara rastlanmaz. Narrative anlatım öne çıkıyor. “Gibi” ilgeciyle yapılan benzetmeler çoğunluktadır. Grapon Kâğıtları’ndan birkaç örnek vereyim: “Kocaman bir dağ lalesi gibi” (s. 16) .”Mavi saçlı bir tanrı gibi severdim Burdur Gölü’nü” (s. 57).

Didem Madak’ın kısa şiiri yok. Şiirleri hep uzun. Blok halinde yazıyor. Uyak ve ses kaygısı da yok. Doğasal sesleri taklit ediyor. Müjde Bilir, Grapon Kâğıtları’nda yer alan “Yüzüm Güvercinlere Emanet” başlıklı şiirini, “kumruların seslerini taklit ederek okumuştu: Gu – guk guk!” diyor. Şiirlerinde ses öğesinin az olmasında dizeyi değil, retoriğin kurduğu tümceyi öne çıkarışının rolü var.

Didem Madak’ın şiirleri hayata tutunmanın, yaşama sevincinin dile geldiği şiirlerdir. Çileciliğin, mutsuzluğun şiirleri. Karşıtlıkların onun dünyasında gedikler açtığı söylenebilir. Işıltı ve karamsarlık iç içedir onda: “Birileri mutsuzsa, mutsuzlara nergis yolla, / Bir kırmızı battaniye, / onlara bir mutluluk çadırı yolla / sonra belki, ben de gelirim” (s. 21). Görüldüğü gibi, ben’in arzusu mutsuzluğu yenmek yönündedir. Temiz kokan pazen gecelikten, şehriye çorbasına kadar bireyi kuşatan şeyler, nesneler, hayata...

Devamını görmek için bkz.