"Rahip, başı önde, kalıplaşmış ayin sözlerini söylemeyi bitirdi, fakat küçük kız yerinden kımıldamıyor. Rahip başını kaldırıyor, oyuncak bebek yığınını gösteriyor ona gülümseyerek. Çocuğun yüzü mermer gibi, akkor halinde iki siyah bilye olan gözlerindeki hiddet, beline kadar inen uzun örgülerin uysallığıyla çelişiyor. Annesi elini küçük kızın ensesine koyuyor, kız bu okşamayla elektrik çarpmış gibi çekiliyor."

İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra Fransa'ya göç etmiş Japon bir ailenin tam bir Fransız gibi yetiştirilmiş kızı Keiko ile, kusursuz Japonca bilen, sarışın, mavi gözlü sevgilisi Pierre üniversite bursuyla Japonya'ya giderler. Kendini adeta evinde hisseden Pierre'in aksine Keiko tuhaf bir hastalığa tutulur burada: Gizlenmiş, üstü örtülmüş, bastırılmış acıların eline geçer sanki yavaş yavaş ve evinin taraçasında kurmaya başladığı taş bahçesi ile Pierre'den gitgide uzaklaştığı bir dünyanın peşine düşer...

Yazmaya Henry Bauchau'nun teşvikiyle başlayan Deltenre, genç bir kadın üzerinden insanlığın acılarına uzanan romanıyla ustasının açtığı yolda ilerliyor.

Açılış bölümü, s. 9-12.

Sıçrayarak uyanıyorum, ateşler içinde, derim ateşten kabarıp su toplamış, ellerim bilekten kesilmiş sanki, parmaklarım birbirine yapışmış. Odayı dolduran rutubetli havayı iştahla içime çekiyorum, dudaklarımın birleştiği yerden salya akıyor biraz, meme emen bir çocuğun ağzının kenarından süt akması gibi. Bu nefes alınamaz şehirde –Tokyo yağmur mevsiminin en şiddetli döneminde– havanın boğuculuğuna şükreden bir tek ben varım herhalde. Bir ter damlası şakağımdan aşağıya süzülüyor ve çok geçmeden insana iyi gelen bir ıslaklık kaplıyor futon'a çıplak uzanmış olan bedenimi. Parmaklarımı yavaşça açıyorum: Bir şeyleri yok. Geriniyorum. Derim esnek, hiç yara izi yok. Beni yakan şey rüyaydı. Elimle boğazımdaki, göğüslerimin arasındaki teri silerek, bir oh çekiyorum. Sonra başımı kaldırıyor ve sağımda uyuyan Pierre'in yastığıyla benimki arasında yayılmış, ikimizin yüzü arasına koyu renk bir köprü gibi atılmış saçlarımın yoğun kütlesini çekiyorum ensemden. T...

Devamını görmek için bkz.

A. Ömer Türkeş, “Şiirsel bir içanlatı”, Radikal Kitap Eki, 5 Şubat 2010

Bebek Töreni, Belçikalı kadın yazar Chantal Deltenre’nin Türkçeye çevrilen ilk romanı. 1956 doğumlu yazarın romanları ülkesi dışında henüz tanınmıyor. Ancak, ünlü çizgi kahraman Tenten’in gittiği ülkelerin farklı yönlerini keşfetmelerini sağlamak için başka yazarlarla birlikte hazırladığı Tintin’in Gezi Defterleri koleksiyonu çok popüler. Belçika’da görsel-işitsel iletişim alanında çalışırken 90’ların başında Paris’e yerleşip çağdaş etnoloji öğrenimi gören ve bu alanda gerek makaleleri gerek etkinlikleriyle tanınan Deltenre, edebiyat kariyerine 90’ların sonunda başlamış. İlk romanı La Plus que mere ile 2003 yılı Jean Muno Ödülünü ve 2004’te Bibliotheques du Hainault Ödülünü alan yazarın Bebek Töreni romanı 2005’te yayımlanmış.

Bebek Töreni 128 sayfalık şiirsel bir içanlatı. Anlatıcı genç bir Japon kadın. Ama kendisini Japon olarak görmüyor Keiko. An...

Devamını görmek için bkz.

«Kimliğimiz, aşkımız, hayatımız», Sabah Kitap Eki, 17 Şubat 2010

"Ne demek 'ana dili?' İki dilin yapısı bende aynı zamanda oluştu. Şimdi birbirini dışlıyorlar hiçbiri bana ait değil."

Bunlar Chantal Deltenre'nın Bebek Töreni kitabının kahramanı Keiko'nun sözleri. Hem Fransız, hem Japon, ne Fransız ne de Japon Keiko'nun. İkinci Dünya Savaşı'nın Japonya'daki azabından kurtulmak üzere Fransa'ya göç eden bir Japon ana babanın Fransa doğumlu çocuğu Keiko, tam bir Fransız gibi yetiştirliyor. (Ne demekse!).

Sevgilisi Pierre ile Paris'te yaşıyor.

Ta ki Pierre Tokyo Üniversitesi'nden bir burs kazanıp Japonya'ya gidene kadar. Sarışın, mavi gözlü, tam bir 'beyaz' olan, mükemmel Japonca konuşan Pierre'le beraber koşulları buna uygun olan Keiko da Japonya'ya gidiyor. Japon kültürüne, ülkesine, diline hayran Pierre kadar kolay olmuyor Keiko'nun Japonya'yla ilişkisi. İçinde patlayan 'gerçek' Japonluğun sancılarını çekiyor.

Bu sancılanma içinde Pierre ile il...

Devamını görmek için bkz.

Yeliz Kızılarslan, “Geçmişin rüya yanıkları”, Notos Edebiyat Dergisi, Ağustos-Eylül 2010

Belçikalı etnolog Chantal Deltenre ikinci romanı Bebek Töreni’nde, İkinci Dünya Savaşı sonrası Fransa’ya göç etmiş Japon bir ailenin, köklerinin peşine düşen kızı Keiko’nun trajik hikâyesini şiirsel bir dille anlatıyor. Asimilasyon, kültürel bölünme, kadınlık ritüelleri, modernite ve delilik üstüne sıkı bir feminist psikanalitik alt metne sahip olan Bebek Töreni, gerçek bir Fransız olarak yetiştirilmesine rağmen rüyalarına hâkim olan bilinçdışının çağrısına uyarak Fransız sevgilisi Pierre ile iki yıllığına Tokyo’ya giden Keiko’nun gizemli içsel yolculuğuna ayna tutuyor.

Rüyalarını yakan geçmişini aramak için çıktığı gönüllü yolculukta, kapkaranlık gölgesiyle baş başa kalan genç kızı yutan ise Kristeva’nın ‘Kara Güneş’ olarak adlandırdığı melankolinin ta kendisi olur. Efsanevi Anka kuşunun her daim küllerinden yeniden doğması misali, yetişkinlik yolunda anne...

Devamını görmek için bkz.

Sennur Sezer, “Bir kadının öyküsü”, Evrensel Kültür Dergisi, Mart 2010

Belçikalı bir kadın yazar olan Chantal Deltenre (1956)’ın asıl ilgi ve çalışma alanı etnoloji. Başka biçimde söylenirse “toplumların yapısını, gelişimini genel hatlarıyla saptamak amacıyla her ulusun özelliğini anlamaya çalışan insan bilimleri dalı.” Bu bilim dalına ilgi yaratmak için çocuklara yönelik çalışmalar da yapan Chantal Deltenre 2003 yılında yayımlanan ilk romanıyla iki ödül almış. Deltenre’ın ikinci romanı Bebek Töreni Japonya’ya odaklı ama bence bir kadın romanı. Daha doğrusu kadının kendiyle, dünyayla ve karşı cinsle çelişki ve çatışkılarının (içerden) şiirsel anlatısı.

Ulusal özellikleri çözümlemeye uğraşan bir Batılı gözün Doğu toplumları ve inançlarına nasıl abartılı bir duygusallıkla yaklaşacağını düşünmek çok zor değil. Japonya tıpkı bir dönemin Osmanlısı gibi (ya da her dönemin Türkiyesi gibi) biraz esrarlı, insanları çözümlenmesi bir Batılı için anlaşılmaz biçimde ...

Devamını görmek için bkz.