Nermin Saybaşılı’nın yazıları metinselliğe/görselliğe eleştirel bir biçimde yaklaşan Görsel Kültür çalışmalarından besleniyor. Yazıların bazı ortak kabulleri var: Birincisi, imge ya da nesne doğal değildir. Görüntü ya da görsellik öğrenilen ve öğretilen, empoze edilen ve terbiye edilen, kültürel bir yapı olarak üretilen bir "teknoloji"dir. İkincisi, her görsel kültür araştırması, toplumsallığın, hem görsel alanın üretildiği toplumsallığın, hem de toplumsal alanın görsel üretiminin incelenmesini gerektirir. Üçüncüsü, sanat çalışmasını "estetik bir yapıt" olarak tarihselleştirmekten ya da sınıflandırmaktan farklı bir yol daha var elimizde: Onu bir çeşit etnografik saha çalışmasının bilgi nesnesi olarak okuma imkânı. Böylece hem sanat çalışmasından öğrenmemiz, hem de bildiklerimizi onun sayesinde sınamamız mümkün oluyor.

"Sanat Sahada" başlığı yalnızca sanatçıların işlerini bir antropolog gibi yeniden yorumlayarak yaptıklarına işaret etmiyor, aynı zamanda sanat tarihçilerinin ve kültür kuramcılarının da kendi "saha"larını diğer "saha"lara açtıklarını, açmaları gerektiğini vurguluyor. "Sanatın sahasının", sanatın üretildiği ve sergilendiği galeri, müze, sinema salonu ve benzeri sabit mekânlardan çok daha geniş bir alana yayıldığına işaret ediyor. Saybaşılı’nın yazıları bugünün dünyasında görsel deneyimimizin formel olarak kurulmuş ve düzenlenmiş bir görme rejimini aştığını, sanatçının da, bizim kendi göz ve bakışımızın da artık itaat etmediğini kanıtlıyor.

Giriş: Sanatın Alanında "Düşeyazmak", s. 11-21

“Ne de olsa anlam, en kolay av. Tuzağa düştü mü kölece bir uyumla hemen benimsiyor yuvasını. ... Bazen bulduğu delikten dışarı sızıp hakikati aşındıran asitli bir buhar gibi hızla mekâna yayılarak insanın gözlerini sulandırıyor. Evlerle değil soludukça baygınlık veren sis perdeleriyle ayrılmışız birbirimizden. Anlamların berisinde kalan buğulu gerçeklikte her şeye uzaktan bakıyoruz.” (Kaygusuz 2015: 140-41)

Columbia Üniversitesi'nde düzenlenen bir panelde konuşan Mireille Calle-Gruber yazma eylemini birden fazla el ve çok sayıda jestle hasbihal etmek olarak tanımlıyor, bu “eller”den ve “jestler”den üçünü şöyle sıralıyordu: kalbin eli, kulağın eli ve dilin eli. [1] Jacques Derrida'nın Gramatoloji kitabının Gayatri Chakravorty Spivak çevirisiyle İngilizceye kazandırılmasının 40. yılı şerefine gözden geçirilmiş yeni baskısının yayımlanması akabinde yapıyordu konuşmasını Calle-Gruber. ...

Devamını görmek için bkz.