Umay Umay, "Pis ve güzelsin Tol", HaberTürk Gazetesi, 19 Aralık 2002

... sol elimi gererek açıyorum. avcuma bakıyorum. bakıyorum, bakıyorum; kahretsin yaa çok güzelim. avcuma gül suyu döküp annemin bacaklarını, ateşlenen her yerini ovuyorum. bu ona iyi geliyor. sağ elimle sık sık Tol'ün sayfalarını çeviriyorum. tekrar tekrar okuyorum. içim zangırdayan buzdolabı gibi. yanımda olsan murat, suratının ortasına öyle hiddetli bi tokat sallardım ki... annemi uyandırmadan, anıları uyandırmadan. birileri bilir hiç korkmam. korkmam da, eğer bu kadar güzel ve sarsıcı bir kitap okumamışsam!!! pis ve güzelsin Tol. annem iyileşince gözlerimde yüzen balıkları kırık akvaryumuna dolduracağım.

şair şiirine, şiir şairine, acı hakikatine, O EDEPLİ SÜRÜNGENLİK HALLERİMİZE, çok ama çok sevildiğimiz, hiiiiiiç sevilmediğimiz 12 eylül dönemine böyle bir kalemle ilk kez dokunuluyor. bu kadar usta, bu kadar genç, bu kadar acıtıcı. annem habire ne okuduğumuzu soruyor. 'bir elmanın kızgın soba üstünde çıkardığı patırtının romanı anne' diyorum. 'elma yanıyor mu' diyor, 'soba sönüyor' diyorum.

hemşire, bi şarkıcıyla neler konuşacağımı bilmiyorum dedi. biraz yüzü kızardı... benim de kızardı. dereceyi annemin sol kolunun altına koyup odadan usulca çıktı. bi kitapla neler konuşacağımı iyi bilirim murat. ama bi kitap nasıl kıskanılır bilmiyordum. bi kitap sol elim gül suları içinde ve anne tenindeyken nasıl okunur hiç bilmiyordum. öğrendim. sigara molası için hastanenin kapısına çıktım, denize baktım, bu kasabanın en yakışıklı devrimcisi kimdi diye düşündüm, buldum... ağladım; hepsi. babaa, balıkların gözyaşları mı denizler? yalan ya da gerçeklerin zapingini yapmaktan, çalım satmaktan, ahh edip inlemekten, ne kadar öğrendiğimi göstermekten, yırtık dondan fırlamış gibi ortalıkta gezmekten, gevezelik hastalığımdan, feylozof olma çabalarından, kısaca ıvırdan-zıvırdan vazgeçeli epey zaman oldu sevgili Tol. çünkü kendime başka unutuşlar, başka yalanlar, başka şarkılar, tuhaf ıvır zıvırlar, başka gürültüler, tükenmez kalemle sadece elbiselerime ve bacaklarıma yazdığım şiirler buldum. bana ya inanırsın, ya inanmazsın. usanmadan hep aynı şeyi yazacağım, her şeyi ama her şeyi aşk üzerinden anlatacağım. bana ya inanırsın, ya inanmazsın, ya da diğer sayfaya sıçrarsın. çünkü ondan daha güzel, daha büyük, daha gerçek bi yalan bulamadım. üzgünüm... belki annem de bu yüzden bu kadar hasta... belki sen de Tol'ü bu yüzden yazdın...