Atilla Birkiye, "Tüm o masallar bizimdi", Cumhuriyet, 23 Mart 2000

Bejan Matur son yıllarda dikkati çeken şairlerden biri. İki şiir kitabı var. İkisi de geçen yıl Metis Yayınları'ndan yayımlandı. (Rüzgâr Dolu Konaklar, ikinci basım; Tanrı Görmesin Harflerimi).

Bejan Matur hakkında yazılanları okuduğumda, Kürt diye (bilmiyorum şimdi suç mu işledim) ''şişiriyorlar'' diye düşündüm açıkçası. Çünkü bizde çok sık görülen bir ''durum'' dur bu.

Politik konumundan dolayı kimi şairler, yazarlar, sanatçılar övülmüştür. Estetik açıdan kimse bakmamıştır. İçerde olması, yapıtının politik bir ''bildirisi'' ya da konusu olması ne yazık ki yetmiştir.

Ne var ki Bejan Matur'un her iki kitabını okuduğumda yanıldığımı gördüm. Kendi şiir dilini ve yapısını oluşturmuş. (Bazı etkilerden söz etmemek olanaksız ki, bu da çok doğal bence.) Daha önünde çok yol var. Şair olmak zor iş. İyi şiir yazarsanız şair olursunuz.

Yalın bir ''söyleyiş'' üstünde, –zaman zaman şaşırtıcı olan– bir imge düzeneği oluşturmuş. Benim en sevdiğim yanı şiirin izleğini ''lirik bir anlatıcı'' eksenine oturtması. Bu söylemsel özellikte ''çukur''lar yok değil.

Örneğin, düzyazıyla giderek ''gereğinden fazla'' yakınlaşmak ve ikinci kitapta görüldüğü gibi, her ne kadar ''işlevsel'' de olsa noktalama işaretlerini fazlaca kullanmak. Şiirde –daha çok–, sözcüklerin durumuyla ''durakları'' belirlemek gerekir.