AKP politikalarının, partinin iktidara gelişinden bugüne sürekli çarpıcı çelişkiler ve ikilikler taşıdığı malum. Bu ikiliklerin izini sürdüğümüzde hepsinin tek bir büyük ikilikten türediği görülüyor: Bir yanda neoliberalizm, yani bireycilik, diğer yanda İslamcılık-Türkçülük, yani cemaatçilik. Uzlaşmaz sanılan bu ikiliğin özel bir karışımını başarmış görünüyor AKP. Sabah özgürlükten bahsederken, akşama insanların kazanılmış sosyal haklarına el koyabilen bir siyaset etme tarzı bu.

Bu ikiliği nasıl anlayabiliriz? AKP hükümetlerinin yönetiminde geçen yıllar şiddet, baskı ve eşitsizliğe dayalı neoliberalizm ile İslamcı politikaların eklemlendiği bir dönem olarak ele alınmalı: İslami ağlar, cemaatler, yaşam tarzları, inançlar ve davranış kuralları gibi İslamcı araçlar manipüle edilerek ekonomik, siyasal ve ideolojik alanlardaki dışlayıcı neoliberal uygulamalar yerelleştirilmiş, kapitalizmin derinleşmesi bu yolla mümkün olmuştur. Avrupa Birliği de dahil, küresel kurumlardan ayrı düşünülemeyecek bir programdır söz konusu olan. Neoliberalizmin kaba şiddetinin İslamcı siyaset yoluyla yerlileştirilmesi bugün hem devletin hem toplumun iliklerine kadar işlemiştir. Kitabın farklı bölümlerinde bu yerlileştirme süreci devlet, hukuk, uluslararası ilişkiler, sivil toplum, yurttaşlık, sosyal politikalar ve toplumsal cinsiyet düzeyinde ele alınıyor.

AKP iktidarı, yakın bir zamana kadar şiddetini İslamcı politikalarla sessizleştirmeyi, görünmez kılmayı başarıyordu. Ama öyle görünüyor ki bunun sonuna geldik. Bugünü ve geleceği anlamak için tekrar ve yeni gözlerle partinin ilk on yılına bakmak gerek.

Giriş bölümünden, s. 11-14

Adalet ve Kalkınma Partisi'nin son on yılda ortaya koyduğu siyaset pratiği neoliberalizme ve İslamcı hassasiyetlere içkin bir sessiz şiddet sergilediği için, bu kitabımız 2012 yılında, ilk kez İngilizce olarak basılırken "Silent Violence" (Sessiz Şiddet) başlığını taşıyordu. Oysa 2013 yılının ikinci yarısından itibaren Gezi Direnişi'yle başlayan ve Türkiye geneline yayılan direnişe kurumsal iktidar mekanizmalarından verilen karşılık, artık iktidarın şiddetinin hiç de sessiz kalmadığını, şiddetini sessizleştiremediğini gösteriyor. Halihazırda kitap boyunca "sessiz şiddet" metaforunu genelde neoliberal dönüşüm süreçlerinin gerektirdiği, özelde AKP hükümetlerinin uyguladığı politikaların farklı düzlemlerde kimi zaman birbiriyle çelişen içeriklerini ve bu çelişkilerin şiddetin sessizleştirilmesindeki işlevlerini ifade etmek için kullanıyoruz. Hatırlanacaktır, bu yıllar boyunca AKP politikalarının en dikkat çekici yanlarından biri ...

Devamını görmek için bkz.

Cihan Erken, "AKP'nin iki takiyesi", Radikal Kitap, 16 Mayıs 2014

2002 yılında AKP ilk kez iktidara geldiğinde demokratikleşme, dünyaya açılma, yenilikçilik, devlet ve hukuk düzeninde reformlara gidilmesi, Avrupa Birliği’ne entegrasyon gibi bir programın uygulanmasının nasıl olup da köken olarak bunun tam tersi fikirlere sahip, ülkenin Batı’yı en fazla eleştiren “milli görüşçü” sağ muhafazakâr çevrelerinden gelen bir ekibe düştüğü, birçok insanla birlikte beni de en çok şaşırtan şey olmuştu. O günlerin “takiye” tartışmaları da toplumun geniş bir kesiminin benzer bir hissiyata sahip olduğunu gösteriyordu. Geçen on iki yılda bir yandan bu kuşkuların zayıfladığı anlar oldu, diğer yandan ciddi hayal kırıklıkları. Ama son bir yıl içinde, özellikle de Gezi direnişinin cilayı kazımasıyla birlikte, AKP’nin topluma karşı en az iki farklı takiye yapmakta olduğu ayan beyan ortaya çıktı: Biri Türkiye’nin demokratik güçlerine, diğeri ise İslami değerlere karşı.

On ...

Devamını görmek için bkz.