Eğer... İkinci Dünya Savaşı'nı Almanlar ve Japonlar kazansaydı... Eğer Almanlar ve Japonlar, biri batıdan diğeri doğudan ABD'yi işgal etselerdi. Ortaya çıkan, Nazi vahşetinin ve muhafazakâr Japon imparatorluğu şiddetinin hüküm sürdüğü bir kâbus mu olurdu, yoksa bugünküne çok benzeyen, içinde yaşayan, seven, para kazanmaya çalışan, acı çeken insanların yaşadığı bir dünya mı?

Dick bize böyle bir dünyayı "işgalci" bir Japonun gözünden anlatıyor...

Bay Tagomi, "Bayım, size bir armağan vermek istiyorum," dedi.

"Anlayamadım?" dedi Baynes.

"Olumlu yaklaşımızını teşvik etmek için." Bay Tagomi pardösüsünün cebinden küçük bir kutu çıkardı. "Amerika'da bulunabilecek en hoş sanat ürünlerinin arasından seçildi." Kutuyu uzattı.

"Şey," dedi Baynes. "Teşekkürler." Kutuyu kabul etti.

"Bu ölmekte oln eski B.D. kültürünün en otantik eseri, geçmişte kalan görkemli havasını taşıyan nadide, korunmuş bir eser," dedi Bay Tagomi.

Bay Baynes kutuyu açtı. İçinde, siyah, kabarık bir kadifenin üstünde bir Miki Fare saati duruyordu."

Açılış Bölümü, s. 7-12

Bay Childan bir haftadır endişeyle postanın yolunu gözlüyordu. Ama Rocky Dağları Devletleri'nden beklediği değerli kargo hâlâ gelmemişti. Cuma sabahı dükkânını açarken yerde, kapıdaki dar ve uzun posta açıklığının önünde yalnızca mektupların durduğunu görünce, müşterim çok kızacak, diye düşündü.

Kendisine duvardaki beş sentlik makineden hazır çay koyduktan sonra eline bir süpürge aldı ve ortalığı süpürmeye başladı; kısa süre sonra Amerikan El Sanatları Şti.'nin girişi, yeni başlayan gün için temizlenmiş, dükkân bozuk para dolu kasasıyla, içinde kadife çiçeklerinin durduğu saksısıyla ve arka planda müzik çalan radyosuyla pırıl pırıl olmuştu. Dışarıda, işadamları ofislerine bir an önce varmak için Montgomery Sokağı boyunca kaldırımda aceleyle yürüyorlardı. Uzaktan bir teleferik geçip gitti; Childan durup onu hazla seyretti. Uzun, renkli ipek giysilerin içindeki kadınlar... Onları da seyretti. Sonra telefon çaldı. Telefonu açmak için dönüp içeri ...

Devamını görmek için bkz.

Ogan Güner, “Androidler elektrikli koyun düşler mi?”, Virgül, Sayı 30-32, Ekim 1997

Philip K. Dick (onun âdetini benimseyerek kısaca PKD diyelim), uzun kariyerinin özellikle son yıllarında birçok yazar ve eleştirmenin onu 20. yüzyılın büyük Amerikan yazarları arasına yerleştiren övgülerine mazhar olmasına rağmen, sonuna kadar bir bilimkurgu yazarı olarak kaldı. Birçok iyi bilimkurgu yazarı gibi, bir "tür" yazarından daha fazlası olduğunu kanıtlamak hoşuna gitmiyor değildi, ama bilimkurgunun bir 'makus talih' olmadığını da anlamıştı. Bu bir çelişki gibi görünebilir, ama PKD'den bahsetmek temelde çelişkiden bahsetmek demek zaten.

1940'larda ve 1950'lerde ABD'de bir tür yazarı olmak, aynı zamanda bir meslek sahibi olmak demektir. Tür yazını, yazarlarını dört bir yandan kuşatır ve boğaz tokluğuna çalıştırır. Yazarlar, bir yandan hızlı üretmek zorundadır, diğer yandan yazdıklarını okurlarına (tür yazınının okuyucuları istisnalar barındırmakla beraber, sıradan, ne istediğ...

Devamını görmek için bkz.