Çok sayıda kedi kitabı olan ve “ben aslında köpek severim,” diyen Selçuk Demirel’in fırçasından bu kez Başka Kediler. Demirel bu kitapçıktaki resimleri 2003 nisanında İtalya’ya bir yolculuk sırasında minik bir deftere çizmiş: “Orijinal boyutları 5x5 cm olan bu resimler kitaplaşırken yüzde yüz büyütülerek girdiler kitaba. Böylelikle herşey büyümüş oldu – kâğıdın dokusu, lekeler, izler, kirlenmeler. Ve tabi ki kediler de. Gözümüzde bir kez daha büyüdüler böylece. Bu işin içinde olan birisi olarak düşündüğümde, kedilerin resimlerinin yapılmasından hoşlanıp hoşlanmadıkları hakkında bir bilgi edinebilmiş değilim bugüne kadar! Gereksiz bulmadıkları kesin.”

Bu kitapçıktaki resimleri 2003 yılının nisan ayında İtalya’ya yaptığım bir haftalık yolculuk sırasında 5x5 cm büyüklüğündeki bir deftere, yine aşağı yukarı aynı büyüklükteki (4x6 cm) suluboya takımının 8 rengini kullanarak çizip boyadım. Resimleri hep defterin sağ sayfalarına çizdim, sol sayfaları boş bırakarak. Kimi sayfalardaki resimler henüz kurumadan diğer sayfaya geçtiğim için tıpkı patates baskısında olduğu gibi iz bıraktılar. Bu kirlenmelerin, sırt vermelerin bazıları küçük fırça darbeleriyle yeniden kedileştiler. Bazı sayfaları olduğu gibi "kirli" bıraktım. Sondaki siyah fondaki kedilerde ise bunu bir teknik gibi kullanıp (patates baskı tekniği diyelim buna) ikiz kediler serisini oluşturdum. Orijinal boyutları 5x5 cm olan bu resimler kitaplaşırken yüzde yüz büyütülerek girdiler kitaba. Böylelikle herşey büyümüş oldu – kâğıdın dokusu, lekeler, izler, kirlenmeler. Ve tabi ki kediler de. Gözümüzde bir kez daha büyüdüler böylece. Bu işin içinde olan birisi olarak düşündüğümde, kedi...

Devamını görmek için bkz.

Köleler

Başlangıçta, Tanrı kediyi kendi suretinde yarattı. Ve, elbette, bunun iyi olduğunu gördü. İyiydi de. Ama kedi tembeldi. Hiçbir şey yapmak istemiyordu. Bu yüzden de daha sonra, birkaç binyıl sonra, Tanrı insanı yarattı. Sırf kediye hizmet etsin, sonsuza kadar kölesi olsun diye. Kediye kayıtsızlık ve sezgi vermişti; insana da kuruntuyu, eliyle iş yapma yeteneğini ve çalışma tutkusunu verdi. İnsan doyasıya kaptırdı buna kendini. Yüzyıllar boyunca, icat, üretim ve yoğun tüketim üzerine temellenen bir uygarlık kurdu. Tek ve gizli bir amacı olan bir uygarlıktı bu: Kediye huzur, barınak ve yemek sunmak. İnsan milyonlarca gereksiz, genellikle saçma sapan nesne icat ederken, tek amacı kedinin rahatı için elzem birkaç nesne üretmekti: radyatör, minder, çanak, talaş kutusu, Breton balıkçı, halı, döşemelik kumaş, hasır sepet; bir de belki radyo, kediler müzik sevdiği için. Ama bunların hiçbirinin farkında değildir insanlar. Çok yaşasınlar. Şükranla anılsınlar. Öyle anıldıklar...

Devamını görmek için bkz.

Pelin Tünaydın, "Mrrrrr, prrrrr, grrrrr", Virgül, Şubat 2007

"Başlangıçta, Tanrı kediyi kendi suretinde yarattı. Ve, elbette, bunun iyi olduğunu gördü. İyiydi de. Ama kedi tembeldi. Hiçbir şey yapmak istemiyordu. Bu yüzden de daha sonra, birkaç binyıl sonra, Tanrı insanı yarattı. Sırf kediye hizmet etsin, sonsuza kadar kölesi olsun diye. Kediye kayıtsızlık ve sezgi vermişti; insana da kuruntuyu, eliyle iş yapma yeteneğini ve çalışma tutkusunu verdi. İnsan doyasıya kaptırdı buna kendini.

Yüzyıllar boyunca, icat, üretim ve yoğun tüketim üzerine temellenen bir uygarlık kurdu. Tek ve gizli amacı olan bir uygarlıktı bu: Kediye huzur, barınak ve yemek sunmak. İnsan milyonlarca gereksiz, genellikle saçma sapan nesne icat ederken, tek amacı kedinin rahatı için elzem birkaç nesne üretmekti: radyatör, minder, çanak, talaş kutusu, Breton balıkçı, halı, döşemelik kumaş, hasır sepet; bir de belki radyo, kediler müzik sevdiği için. Ama bunların hiçbirinin farkında değildir insanlar....

Devamını görmek için bkz.