"... Selçuk Demirel'in işi gücü, bir bakıma sürekli bir günlük tutmak... Sözcüklerden değil de çizgilerden oluşan bir günlük cinsi.

Öyle çizgiler ki, sanatçının duygu ve düşüncelerinin yumaklaşmış ürünleri bunlar. Bir iç zorlayışın ya da zorunluğun dışlanması, dışa vurması belki de. Selçuk Demirel'in karikatür yönteminde, görmecelerinde, seyredenin katkısı var; yumağını ya da düğümünü "çözmekle" "yükümlüyüz" sanki. Karşılıklı bir oyun oynanıyor Selçuk'la seyirciler arasında. Selçuk insanlara kızgınlıkla, sevinçle, korku ile, güvenle, kırıklıkla, hayranlıkla, Hepsi birden... obur bir ilgi ile bakıyor. Durmadan bakıyor. Belki geceleri bile karanlıkta, evinde, yatağında gözleri açık uyuyor, yahutta düş seyrediyor gözleri içeriye dönük, belki de gözlerinin biri içeriye biri dışarıya bakıyor; demek istediğim şu ki, faltaşı gibi dört açıyor gözlerini gece gündüz, sonra da çiziyor..." – Abidin Dino.