Aynı zamanda çok iyi bir yazar olan hukukçu Lizzie O’Shea’ye göre, teknolojiyi anlamanın anahtarı gelecekte değil geçmişte. Geleceğin Tarihleri bunu savunuyor ve bizi dijital çağın pratik ve devrimci olanaklarını keşfetmeye davet ediyor: İnternet bugün teknoloji devleri tarafından hangi amaçlarla kullanılıyor? Sanal âlemin bizi gözetlemesi, hakkımızda veri toplaması ve bu verilerle yalnızca pazarlamacılığın değil, devletlerin denetim tekniklerinin de geliştirilmesi karşısında ne yapabiliriz? Daha da önemlisi, sürekli gelişen dijital teknolojiyi kamu yararına kullanmak mümkün mü, nasıl?

O’Shea yeniliğin kaynağında kapitalist hayal tacirlerinin aksine, yalnızca bireysel çıkarları görmüyor; kâr hırsından uzak kolektif çabaların dijital alanın ortaya çıkışında oynadığı rolü de hatırlatıyor. Günümüzün teknoloji CEO’larının ufuksuzluğa ve bayat bir ütopyacılığa saplanmış toplum tasavvurları yerine Paris Komünü’nün bize internet etiği hakkında neler söyleyebileceğini soruyor. Dijital alanı demokratikleştirmek için Karl Marx’ın yanı sıra Thomas Paine ile Frantz Fanon’un devrimci çalışmalarında ilham kaynakları buluyor. Teknoloji sermayedarlarının “kendi suretlerinde yaratmak” istedikleri internet dünyasının karşısına potansiyel özgürlük olanaklarını çıkarıyor.

Kısacası Geleceğin Tarihleri, olduğu gibi kabul etmeye meyilli olduğumuz bu dünya karşısında, bizi düşünmeye ve başka bir gelecek kurmaya çağırıyor.

Demokratik Bir Gelecek İçin Kullanılabilir Bir Geçmişe İhtiyacımız Var

Bir İspanya Prensinin Otomatı ve Amerikalı Bir Romancının Yaşayan Tarihi, s. 12-15

Don Carlos Nisan 1562’de merdivenden yuvarlanıp başını çarptığında on yedi yaşındaydı. Üniversite kenti Alcalá de Henares’te okuyordu ve İspanya tahtının vârisiydi. Kime sorduğunuza bağlı olarak ya çok çekici bir çapkın ya da akraba evliliğinden doğma tuhaf biriydi (ebeveynleri yarı yarıya kardeşti). Bir gözlemci, prensin “şiddete yatkın tabiatı, ölçüsüz konuşma şekli ve oburluğu”ndan söz eder. Fakat kayıtlara göre İspanya halkı tarafından sevilen biriydi de, en azından yeniyetmeliğinde. Bütün hayatı, modern gotik fantazi türünde bir televizyon dizisinin olay örgüsünü andırır: Hainlik ithamları nedeniyle babasının elinde hücre hapsi, içki âlemi ve arınma dönemi, en sonunda da, muhtemelen zehirlenerek ölüm. Sonraları hayatı Giuseppe Verdi’nin muhteşem operası Don Carlos’a konu olmuştur.

Fakat ...

Devamını görmek için bkz.

Emek Erez, "Gelecek için kullanılabilir bir geçmiş", birartibir.org, 28 Eylül 2021

Teknolojiyle kurduğumuz ilişkiye bakınca, bunun genellikle gelecekle ilişkilendirildiğini görüyoruz. Bugün dijital teknolojinin olmadığı bir dünya tahayyül edilemediği gibi, James Lovelock gibi düşünürler, siborglarla ortaklaştırabildiğimiz bir geleceği tartışmaya başladılar bile. [1] Bu gelecek öngörülerinde teknolojik ilerlemenin vardığı olumlu nokta ve “ilerleme” fikri öne çıkarken, kapitalist politikaların egemen olduğu bir dünyada, teknolojiyi kapitalist şirketlerden ayrı konumlayamayacağımız olgusu biraz eksik kalıyor.

Dijital teknolojinin geleceğini kapitalizmin teknoloji üzerindeki hâkimiyetiyle birlikte düşünmeye başladığımızda, insan türünün geldiği yerin çok da iyi olmadığı görülüyor. Bu konuyu, geçmişin deneyimlerini daha iyi bir geleceğin inşasında nasıl işlevsel hale getiririz sorusunu sorarak ve dijital kapitalizmin etkilerinin farkına v...

Devamını görmek için bkz.