Jacques Lacan, arzu ile bilgi arasındaki ilişkiyi odağına aldığı bu seminer boyunca, beden ve cinsel ilişki, ruh ve aşk, erkekle karşıtlığı içinde kadın, Öteki ve Tanrı gibi önemli konu başlıklarını kendine özgü düşünce tarzı ve üslubuyla irdeliyor. Aristoteles’ten Marx’a çeşitli düşünürlerle, dinle, matematikle ve elbette Freud’un teorisiyle tartışarak ilerleyen metinde, felsefeyle hesaplaşırken, eleştirmekten geri durmadığı bilimsel söylem ile psikanaliz arasındaki ilişkiye dair ipuçları da veriyor.

Analitik söylemin ancak "cinsel ilişki yoktur" sözcesi üzerinde ayakta durduğunu söyleyen Lacan, özne olarak değil de "konuşan varlık" olarak her birimizde cinsel ilişkiden sürgünümüzün izini bırakan karşılaşmaların peşine düşüyor ve soruyor: "Varlığın ancak birbirini ıskalayarak ayakta duran bir şeye dönüşmesine neden olan şey, varlığa aşk yoluyla yaklaşmakta ortaya çıkmaz mı?"

Jouissance Üzerine..., s. 7-10

Bu hayatta Psikanalizin Etiği’ni [1] yayımlamamak gibi bir şey geldi başıma. O zamanlar bu benim açımdan bir nezaket meselesiydi – önden buyurun, rica ederim, beter olun... [2] Zamanla öğrendim ki bunun hakkında biraz daha fazlasını söyleyebilirmişim. Derken şunu da fark ettim: Benim izlediğim yolu oluşturan şey, hiç bilmek istemiyorum düzeyiymiş.

Kuşkusuz bu yüzden, aradan bir zaman geçtikten sonra, yine/hâlâ (encore) buradayım, siz de buradasınız. Buna hep şaşırıyorum... şimdi bile (encore).

Bir süredir işimi kolaylaştıran şey, sizde, yani burada bulunanların oluşturduğu büyük kitlede de hiç bilmek istemiyorum’un bulunması. Fakat bütün mesele şu: Aynı istemiyorum mu bu da?

Size kırıntılar halinde aktarılan belli bir bilgiye yönelik hiç bilmek istemiyorum’unuz, benimkiyle aynı mı pe...

Devamını görmek için bkz.