Almanya’nın Ruhr bölgesinde yaşayan on iki yaşındaki Julian Collien, yeterince paraları olmadığı için sadece annesi ve kız kardeşinin tatile gitmesi üzerine evde madenci babasıyla kalmıştır. Olayların hep bir parça dışında duran, her zaman adeta bir seyirci durumunda olan, başına gelenlere sessizce katlanan Julian, komşularının üvey kızı Marusha, “hayvan kulübü”ndeki arkadaşları, yaşlı kaçık Pomrehn, ölü gömücü Jupp Dedesi ve diğerleriyle geçen uzun yaz günlerinde cinsellik ve ölümle tanışır. Sıcak, tembel yaz haftaları, kimi zaman kendi hayal gücünün esiri olan Julian’ın kendisinin yol açmış olduğunu düşündüğü bir felakete doğru yol almaktadır.

Rothmann gözlem gücünün keskinliği ve detayların tasvirindeki inceliğiyle gündelik yaşamın sıradan olay ve ayrıntılarından kalkarak şiirsel bir dille büyülü atmosfer yaratıyor.

Sayfa 45-47.

(…)

Ufacık koridorda babamın pantolonu asılıydı. Sağ cebinin ağzına iki bisiklet kıskacı takılıydı. Oturma odasındaki döşeme tahtaları inlerdi ama burada çerçeve destekleri vardı; o kadar gürültü çıkmıyordu. Tül perdelerin ardındaki büyük yapraklı bitkiler sokak lambasından gelen ışığı kesiyordu ve odanın arka köşesi öylesine karanlıktı ki, soğuk televizyon tüpünden, parlayan Loewe-Opta yazısından fazlasını göremedim. Kanepenin kolluğu üzerinde sigara ve çakmak duruyordu ve mutfağa gitmek istediğimde dış kapının aralık olduğunu gördüm, sadece iki parmak kadar. Dikkatlice kapattım kapıyı.

Bulaşıklıktaki tabak çanak yıkanmıştı. Bardaklar ve salata kâseleri ay ışığında ışıldıyordu, ben de tezgâhın önünde durup çitinin mavi gölgeleri Fernewald Sokağı'na kadar uzanan bahçeye baktım. Sokak bomboştu. Bir tilki sokak lambalarının ışığında maden ocağının kulesine doğru yürüdü.

Buzdolabını açıp önünde çömeldim. Kapı rafında gümüş kapaklı bir şişe süt, tel rafın...

Devamını görmek için bkz.

Fatih Balkış, “Çocukluk ya da büyülü zamanlar”, Radikal Kitap Eki, 25 Mayıs 2007

Çocukluğumuzun büyülü zamanlarında, yaşamın yaşam oluşunu bilmediğimiz yıllarda kendimize kurduğumuz dünyanın bir parçasıyızdır hâlâ. Mesafelerin, zamanın ve her türlü ahlak anlayışının dışında her şeyle bir olarak varoluruz. Dünya ve öteki şeyler bizden ayrılmamış, araya büyüklerin yaşam deneyimleri girmemiştir. Yönelimimiz gerçeklere değil masallara, sıra dışı olana, düşsel olanadır. Büyüklerin deneyimleri, yaşam bilgelikleri hiç ilgimizi çekmez; bir süre sonra şu anlaşılır, yaşamın yükü, onların deneyimlerinin sonucudur, gerisi olabildiğince saftır. Hölderlin'in söylediği gibi "Çocuk Tanrısal bir varlıktır: İnsanlığın bukalemun renklerine bürünmeden önce. O ne ise odur; ve onun için bu kadar güzeldir."

Çocuğun dünyası sırlarla, ağaç evlerle, defter aralarıyla, arka bahçede ve gizli bölmelere saklanan şeylerle anlam kazanır. Büyüklerin dünyasından gizlenen her şey, onlara karşı kazanı...

Devamını görmek için bkz.