Barış Bardakçı, “Kasabanın En Şaşkını”, Akşam, 18 Ocak 2002

Ben ve benim kuşağım asla öncekiler kadar radyoyla iç içe olmadı. 'Radyo Günleri'miz olmadı bizim. Ama şimdiki kadar da 'süper efeeem' değildik. İki programımız vardı topu topu tutuklu kaldığımız... Bir tanesi sabah ve akşam kuşağı olmak üzere günde iki kez tekrarlanan 'Okul Radyosu'ydu. Şehirlisinden köylüsüne tüm çocukları sımsıcak sarmalayan, ilkokul çağındakilere başlangıç saatini sabırsızlıkla bekleten bir programdı. Diğer favorim, hafta içi her gün saat 22.00 de yayınlanan 'Bir Roman Bir Hikaye'ydi. Her ay bir yazarın yapıtlarından biri yumuşak sesli bir sunumla okunurdu. Okuma sevgisini tetikleyen bir güç olurdu bu bende. Reşat Nuri'yi Yeşil Gece romanıyla ilk defa orada tanıdım. Açık Radyo, bundan neredeyse iki yıl önce canlı yayında okunmuş bir hikaye yüzünden 15 gün kapatıldı. Charles Bukowski'nin "Kasabanın En Güzel Kızı" RTÜK tarafından 'genel ahlak, toplum huzuru ve Türk aile yapısına' aykırı bulundu.Bilirkişi raporu hikayenin Türk aile yapısıyla bir ilgisinin olmadığını ve genel ahlaka aykırı bir durumun bulunmadığını belirtmesine rağmen RTÜK Danıştay'a gidip İdare Mahkemesi'nin kararını temyiz etti. Danıştay, ileri bir tarihte karar vermek üzere iptal istemini askıya aldı ama 'Ali kıran baş kesen' RTÜK bu kararı kendisine yontup radyoyu bu hafta içinde susturdu.

Okuduğumuz hüzünlü bir aşk hikayesini anlamayacak denli körelmişse uslarımız cahilliğe set olsun diye yurtdışından futbolcu, antrenörden önce 'aile' transfer edelim.

...Ve kim benim adıma toplum huzurunu bozucu olarak yargılıyor bir hikayeyi. Bunu edebiyattan saymayan kim? Toplum huzurunu bozuyorsa neden iki sokak ötemdeki kitapçıda Metis Yayınları'ndan yayınlanan Kasabanın En Güzel Kızı'na herkes ulaşabiliyor? Cumhuriyet tarihinin savaş dönemleri hariç gördüğü en büyük krizde 'vur patlasın çal oynasın' eğlenen filler beyaz dişleriyle beyaz camda yürürken toplum huzurunu bozmuyor! Bir dağ evine 'yarışma' adı altında kapatılan, bir hektometrenin kaç metre olduğunu bilemeyecek denli 'paralı öğretim görmüş'ler, birikimsizliği yüzünden sivri dili, patavatsızlığı başına iş açanlar, milyonlarca izleyicinin önünde elinde bira kutusu ve sigarayla bitirimlik yapanlar, delikanlılık formatında sinir krizi geçirenler toplum huzurunu bozmuyor! Birbirleriyle dalaşıp duran spor yazarları da toplum huzuruna çerez gidiyor. Bunun gibi onlarcası topluma huzur veriyor. Ama geride bıraktığımız yüzyılın en etkili kalemlerinden birinin hikayesi huzurumuzu kaçırıveriyor. Yoksa RTÜK'ün 'reyting'e boynu kıldan ince mi? Önce halk... Baksanıza yeni çıkan şu gazetenin reklamına. Orta yaşlı halktan bir mesleksiz, elinde gazete, reklamcılık harikası gibi sallıyor: 'Ben bu gasteyi oguyom'. Anlıyoruz metropol koca bir varoş artık... Ve ürünleriniz onlar için...

Edebiyat, Türk aile yapısı, genel ahlak falan dinlemez. Yeri gelir huzuru da bozar. Kaçsın biraz huzurumuz artık, kaçsın ki, film kitap yakıp yasaklayarak maskara olmayalım, bu yüzyılda da evrendeki yerimizi 'kasabanın en şaşkını' olarak almayalım...