"İlgi duymuyordum. Hiçbir şeye ilgi duymuyordum. Nasıl kaçabileceğime dair hiç fikrim yoktu. Diğerleri yaşamdan tat alıyorlardı hiç olmazsa. Benim anlamadığım bir şeyi anlamışlardı sanki. Bende bir eksiklik vardı belki de. Mümkündü. Sık sık aşağılık duygusuna kapılırdım. Onlardan uzak olmak istiyordum. Gidecek yerim yoktu ama. İntihar? Tanrım, çaba gerektiriyordu. Beş yıl uyumak istiyordum ama izin vermezlerdi." – Charles Bukowski

Bukowski'den ailesine, çoculuğuna, lise yıllarına, vesaire dair 58 epizodluk bir anlatı... Henüz Bukowski okumadıysanız, tarzı için kitabın en başındaki ilk beş epizoda bakabilirsiniz.

İlk bölümler, 1-5, s. 5-18

İlk anımsadığım, bir şeyin altında olduğum. Bir masanın altındaydım, bir masa ayağı gördüm, insanların bacaklarını ve masa örtüsünün sarkan bir parçasını. Karanlıktı orası, orda olmaktan hoşnuttum. Almanya olmalıydı. Bir veya iki yaşındaydım. 1922 senesi. İyi hissediyordum kendimi masanın altında. Halıya ve insan bacaklarına güneş ışığı vurmuştu. Güneş ışığını seviyordum. İnsan bacakları ilginç değildi, sarkan masa örtüsü, masa ayağı, güneş ışığı daha ilginçti.

Sonra hiç… sonra bir Noel ağacı. Mumlar. Kuş süslemeleri: gagalarından küçük böğürtlen dalları sarkan kuşlar. Bir yıldız. Kavga eden iki iri insan. Yemek yiyen insanlar, sürekli yiyen insanlar. Ben de yiyordum. Kaşığım öyle bükülmüştü ki, yemek yemek istediğimde sağ elimle tutmak zorundaydım. Sol elimle tutarsam kaşığın dış kısmı ağzıma bakıyordu. Kaşığı sol elimle tutmak istiyordum.

İki insan: biri daha iri ve kıvırcık saçlı, iri bir burnu var, büyük bir ağzı, gür kaşları; iri olan sürekli öfkeli, bağırıyor bazen; daha ufak olan sessiz, yuvarlak yüzlü, solgun, gözleri iri. İkisinden de korkuyordum. Bazen bir üçüncü kişi olurdu, boyun kısmı dantelli elbiseler giyen şişman biri. İri bir broş takıyor, yüzü üstünden kıllar çıkan siğillerle kaplı. "Emily" diyorlar ona. Mutlu değildiler bu insanlar bir arada. Emily babaannemdi. Babamın adı "Henry" idi. Annemin adı "Katherine". Adlarıyla hitap etmiyordum onlara. Ben "Henry Junior" idim. Gene...

Devamını görmek için bkz.

Ömer Özgüner, “Ekmek Arası: Koca Bukowski’nin nefis özeti”, Vatan Kitap Eki, 9 Temmuz 2011

Aşkla sevdiğin kitap deyince Türk okurunun önemli bir kısmının en hafif bulacağı bir kitap çıktı ağzımdan: Ekmek Arası. Bukowski’nin ışıltıyla parlayan Ekmek Arası romanı, çoğu kulağa tanıdık gelen hikayelerinin, şiirlerinin ve romanlarının en temel iki özelliğini içinde barındırır: İnsanlara duyduğu nefret ve berbat bir hayattan çıkan ironi.

İnsanın hayatta kendisine sorulmasından korktuğu sorular vardır. Onlardan birini Buket Aşçı sorup, üstelik bunu okurla paylaşmamı söylediğinde gözüne fener tutulmuş tavşana benzettim kendimi. Ne var bunda; herkesin vazgeçemediği bir roman vardır, diyebilirsiniz. Ama keşke bu kadar basit olsa. Neye göre en favori roman? Edebi değerse “Gecenin Sonuna Yolculuk” (Celine), “Suç ve Ceza” (Dostovyeski), “Saatler” (Virginia Woolf), “Katıksız Mutluluk” (Katherine Mansfield), “Ulysses” (James Joyce), “Saatleri Ayarlama Enstitüsü” ( Ahmet Hamdi Tanpınar), “Cevdet Bey ve Oğulları” (Orhan Pamuk)... Devam etmemeyim, lise yıllarında Samsun kütüphanesindeki kitapların önemli bir bölümünü, sonra da eline geçirdiği her romanı bitirmeyi zevk edinen biri için tercih yapmak zor, bunu anlatmak daha da zor. Birinin üslubu, birinin derinliği, birinin karamsarlığı, birinin klasikliği, modernliği, post-modernliği filan...

Ama Buket’in sorusunu aşkla sevdiğin kitap diye anladığımdan ve bu konu yalan kaldırmayacağında...

Devamını görmek için bkz.