Füsun Akatlı, "Bilge'ye...", s. 35-36

Kavaklıdere'deki önü vişne ağaçlı evin balkonunda

havalandırdığın leylak rengi gömlek...

Kedi Macarcası konuşan yanaşma kızın Bıyık...

Balıkçı halinde, kırmızı tablada bekleyen ak levrek...

Samanpazarı'nın ve Nilgün sokağın ayağına alışık yokuşları...

Ankara'dan Bostancı'ya sabah 7.30'da varan Mavi trenler...

Uzatılmış kahvaltı törenlerimizin ve sözleri noktasız

gecelerimizin isli çayları...

Mete caddesindeki çocukluk evinin kim bilir nerelerde

yitip gitmiş piyanosu...

Lağımlaranası dediğin ihtiyar Beyoğlu...

O Beyoğlu'nun Kedili Meryem'i...

Edirnekapı'nın, Yedikule'nin, hele hele Tekfur sarayının

aşina Bizans'ı...

Kariye'nin ve Ravenna'nın mozaikleri...

Sevdiğin bütün zeytinyağlılar, tam istediğin gibi

kızartılmış patatesler, fıstıklı dondurmalar...

Otuziki kısım tekmilli, geceden geceye uzanan,

üst üste katlanan düşlerin...

Kapaklı teneke kutuların yanında uçları sivriltilmiş

boy boy kurşun kalemlerin...

Hepsini, daha pek çok yaşanmışları ve yaşanmamışları

bilgece bir aldırmazlıkla bırakıp gittin.

Ama tenha yolun ortasında, kolu kanadı kırık, alabildiğine

şaşkın, alabildiğine yılgın, bütün vazgeçmelere teşne

birini bıraktın ki... Eminim, ta içimde duyuyorum, gözün

arkada kaldı. Tarih kadar uzun, ömür kadar kısa ortak

zamanımızda ilk ve son defa... nasıl oldu... incittin beni!

Bir Turgut Uyar şiiri gibi oldu ölümün

Ölümün bir kandil olacak

Akşamlar, akşamlar, akşamlar olacak

Sevmenin en güzel yaşlılığı, ölümün

Yaşaman gibi sakin, sessiz, kendiliğinden

Hatıran bir güldür bana

Ellerin bir yakınlıktır

Geçmişi ular gecelerime

Hatıran bir güldür bana

Büyük caddeleri sevdiren bana

Bütün özürleri bulduran bana

Sağlam kılan soyumuzu

Ben artık herkesi tanırım

Çünkü kış geldi

Çünkü kış sonsuzdur, öğretir

Neredeyse kar başlar

Birini düşünür gibi oluruz. Biliyorum

Ellerin de üşür. Biliyorum ama

Isıtabilirsin onları o ateşte

Hazırsın da. Biliyorum. Ama

sana bir boyun atkısı gerek. Kış geldi.