Mahmut Temizyürek, “Deneme yeni dönemde ‘tesbih’ten mi çıktı?”, Türkiye'de Eleştiri ve Deneme, TÖMER Yayınları, 2002

(...)

Aynı dönemde Expres dergisinde yayımlanmaya başlayan Gözaltında Kayıp: Onu Unutma adlı yazılarıyla Yıldırım Türker, hem toplumsal vicdanın yazıyla temsil olanağını zorluyor, hem de, haklar ve değerler konusunda uyarıcı, kötülük karşısında tepkici ve herkesi de tepki vermeye çağıran etkin bir dil geliştiriyordu.

Türker bu yazılarında, kişinin yaşam haklarının bütün hakların üstünde ve önünde olduğunu hatırlatırken, okurdan, devlet paranoyasının ve zulmünün yarattığı kara deliklerde kaybolup gitmesinden duyabileceği bir ürperme bir irkilme duygusu bekliyor, bireysel hayatların içindeki detayları senin, benim, hepimizin hikayesi kılmaya özen gösteriyordu. Türker, Radikal İki’de yayımlamaya başladığı, Türkiye siyasal ve toplumsal kültürünün tiplerini ele aldığı denemeleriyle, bu yazı türünü daha geniş bir alana taşıdı. Daha sonra Türkiye Sizinle Gurur Duyuyor, adlı kitabında topladığı bu denemelerinde Eyüp Aşık’tan Tansu Çiller’e, Mehmet Ağar’dan Güneş Taner’e, Yekta Güngör Özden’den Vural Savaş’a, 12 Eylül sonrası egemenlik tiplerini ele alırken, bunların yeni dönemin birer biçimi, birer kipi oluşunun altını çiziyordu. Bu tiplerin konuşma tarzıyla, yüz ifadesiyle, duruşu oturuşuyla, gülüp ağlamasıyla aslında yeni dönem iktidarın değişen (ya da değişmeyen) yüzünü betimlemeye çalışıyordu. Bu denemeler, köşe yazarlarının artık ele almadığı, insani kavramların demode sayıldığı bir dönemde, sivri, acıtıcı, uyarıcı ve irkiltici bir dille ve tutarlı bir mantıkla yazılmış olmasıyla dikkat çekti. Dik başlı, hedefini şaşmayan, yana kaymayan, lafı gevelemeyen, söze bir sertlik vermişse geri çekilmeyen bir üsluptu Türker’inki.

(...)