Türkçe yazılmış, bu denli kapsamlı ve yetkin bir felsefe kitabıyla karşılaşmak her zaman mümkün değil. Günümüzün öndegelen üç düşünürünün eseri üzerinden etik ile siyaset ilişkisini araştıran Duygu Türk kitabını şöyle gerekçelendiriyor:

"Levinas, Schmitt ve Badiou, çağdaş siyasal düşünceye esin veren ayrıksı konumlara sahipler ve her biri, etik ve siyaset ilişkisini düşünmek için önemli kavramsal araçlar sunuyorlar… Etik ve siyaset bağlamında tüm diğer çağdaş yaklaşımların da içine yerleştirilebileceği çerçevenin sınırlarını belirleyen radikal pozisyonları temsil ediyor ve böylece, bağlamın temel meselelerini düşünebilmek, temel ayrışmaları tespit edebilmek için elverişli bir zemin sunuyorlar. Bu yönüyle çalışma, bu birbiriyle 'ilişkisiz' görünen düşünürlerin kuramsal pozisyonlarını ilişkilendirme çabası, üç düşünürü birlikte okuma önerisidir."

Etiğin "ilk felsefe" olduğunda ısrar eden "Öteki’nin filozofu" Levinas ile önceliği "siyasal"a veren ve bu kavramı da "dost-düşman" ayrımı üzerinden tanımlayan Carl Schmitt'in bu öncelikleri koruyabilmek adına girdikleri çıkmazlara işaret eden Türk, Badiou'nun "olay" kavramı etrafında geliştirdiği ontoloji sayesinde bu çıkmazlardan kurtulunabildiğini ileri sürüyor.

Duygu Türk, her biri çok çetrefil yazabilen bu üç filozofun temel düşüncelerini, günümüzün akademik çalışmalarında az rastlanır bir berraklıkla irdelemeyi, ama bunu yaparken kendi meselesini kurarak ve kendi argümantasyon hattına sadık kalarak anlatmayı başarıyor. Felsefi düşüncenin ifade edilmesi, iletilmesi ve tartışılması açısından Türkçenin taşıdığı imkânları göstermesi de çok sevindirici.

Giriş’ten, s. 13-21

"Siyaset kötülüktür" (evil). Uluslararası ilişkiler disiplini içinde "realizm" olarak adlandırılan bir akımın temsilcisine, Hans Morgenthau'ya ait olan bu sözler, etik ve siyaseti "uyumlulaştırmanın" imkânsızlığı vurgusuyla sürer: Siyaset, diğer insanlar üzerinde iktidar kurmanın, onları "araçsallaştırmanın" alanıdır; oysa ahlaki davranış —Morgenthau, burada Kant'ı ve Marx'ı izlemektedir— her insanın kendi başına bir "amaç" olduğu, hiç kimsenin araçsallaştırılamayacağı kabulüne dayanır. Öyleyse siyasette ancak "daha az kötülüğü seçmenin" sözü edilebilecektir; "siyaset sanatının" kurallarına uygun davranıldığı ölçüde siyasal etik "kötülük yapmanın etiği" nden başkası olamaz.

Durum buysa siyasetten uzak durmamız gerekiyor demektir, fakat bir "kötülük olarak siyaset'in, yaşamlarımızı araçsallaştırırken buna imkân tanıyacağı da kuşkuludur. Gerçekte, gerekçesi farklılaşsa da siyasetin "kötülük" ile bir biçimde ilişkilendirilmesi yabancısı olduğumu...

Devamını görmek için bkz.