Barbey D'Aurevilly'nin "Kırmızı Perde, "Don Juan'ın En Büyük Aşkı" ve "Suçta Mutluluk" adlı öyküleri bir araya geliyor bu kitapta.

"Evet! İster inanın ister inanmayın, azizim, emin olduğum bir cinayetle lekelenen bu mutluluktaki saflığın bir gün, bir dakika bile solduğunu demiyeyim ama, gölgelendiğini görmedim. Mutluluklarının uçucu maviliğinde, kana bulanmak yürekliliğini gösteremeyen alçakça bir cinayetin çamurlu izlerini bir kez bile fark etmedim! O hoş, cezalandıran kötülük ve ödüllendirilen erdem ilkesini icat eden dünyanın tüm ahlakçılarını tepetaklak edecek bir şey değil mi bu?.. Aşk onlardaki her şeyi, sizlerin dediği gibi, ahlak ve vicdan duygusunu alıyor, her şeyi dolduruyor, her şeyi tıkıyordu.

...Sürekli bir mutluluk, gitgide büyüyen ve asla çatlamayan bir sabun köpüğü vakası var karşımızda! Sürekli bir mutluluk zaten şaşırtıcı bir şeydir; ama suçta yaşanan bu mutluluk insanı afallatıyor.

...Mutluluk anlatılamaz! Tarif edilemez. Nasıl damarlarda dolaşan kanın resmi yapılamazsa, mutluluğun da, yaşama daha yüce bir yaşamın doluşunun da resmi yapılamaz."

Sosi Dolanoğlu, "Barbey D'Aurevilly Üzerine", s. 149-154

Monarşiye, geçmişin hatırasına sıkı sıkıya bağlı bir ailenin çocuğu olarak dünyaya gelen Barbey, çocukluğunu Normandiya'da, doğduğu yer olan Saint-Sauveur ve yakındaki küçük Valognes şehrinde geçirdi. Araştırmacılar, İblisler'de "V..." diye anılan şehrin Valognes olduğunu söylerler. Genç Barbey, liberal ve dinsiz bir babanın oğlu olan şair kuzeni Edelestand du Méril'den çok etkilendi. 1823 yılında yazdığı ilk eseri, Fransız lirik ve dramatik şair Casimir Delavigne'e ithaf ettiği ve Ispartalıların Thermopylai geçidinde Perslere kahramanca karşı koyuşu üzerine yazdığı bir ağıt-şiirdir: Thermopylai Kahramanlarına (Aux héros de Thermopyles). 1827'de Paris'teki Stanislas Koleji'nin retorik sınıfına giren Barbey 1829'da mezun oldu. Amcası Jean-François-Frédéric Barbey d'Aurevilly'nin ölümü üzerine, ailesine karşı gelerek d'Aurevilly unvanını almayı reddetti. Aynı yıl Caen'deki Hukuk Fakültesi'ne kaydoldu, ...

Devamını görmek için bkz.

"Kırmızı Perde"den, s. 7-14

Really.

Çok, çok uzun yıllar önceydi, avlanmak üzere Batı'daki bataklıklara gidiyordum, –o tarihlerde, gideceğim yerlerle tren bağlantısı olmadığından– Rueil şatosu kavşağından geçen ve o sırada içinde tek bir yolcu bulunan ... posta arabasına binmiştim. Her bakımdan dikkati çeken ve kibar çevrelerde sık sık karşılaştığım için tanıdığım bu kişiyi, izninizle Brassard Vikontu diye adlandıracağım. Yersiz bir önlem herhalde! Paris'in kibar çevreleri denilen yüzlerce kişi onun gerçek adını şuraya konduruverir... Saat akşam beş sularıydı. Güneşin solgun ışıkları, arabacının her kırbaç şaklatışında –yaşamın aynası gibi, her yola çıkışta kırbacını daima şiddetle şaklatır arabacı!– ağır ağır yükselen sırım gibi sağrılarını gördüğümüz dört güçlü atın dörtnalasında uçarcasına ilerlediğimiz, iki yanında kavaklar ve çayırlar uzanan tozlu yolu aydınlatıyordu.

Brassard Vikontu yaşamının, insanın kendi kırbacını a...

Devamını görmek için bkz.