7 Kasım Cuma. Concarneau'da el ayak çekilmiş. Eski kentin surların üstünden görünen ışıklı saati on bire beş kalayı gösteriyor.

Deniz yükselmiş, güneybatıdan kopup gelen fırtına limandaki kayıkları birbirine çarpıyor. Rüzgâr sokaklara dalıyor, kâğıt parçalarını önüne katıp olanca hızıyla sürüklüyor.

Aiguillon rıhtımında tek bir ışık bile yok. Her yer kapalı. Herkes uyuyor. Yalnızca, alanla rıhtımın kesiştikleri köşedeki Amiral otelinin üç penceresinde hâlâ ışık var.

Pencerelerde panjur olmadığı halde, yeşilimsi camın ardında gölgeler zorlukla seçiliyor. Kulübesinde büzülmüş olan nöbetçi gümrük memuru, yüz metre kadar ötedeki kahvede geç vakte dek oturan insanlara imreniyor.

Önündeki gemi havuzunda öğleden sonra fırtınadan kaçıp limana sığınan bir kabotaj gemisi var. Güvertede kimsecikler yok. Palangalar gıcırdıyor, iyi toplanmamış bir flok yelkeni rüzgârda şaklıyor. Sonra kırılan dalgaların sürekli uğultusu, on biri çalmak üzere olan saatin tik takı.

Amiral Oteli'nin kapısı açılıyor. Bir adam görünüyor; bir an, kapının aralığından içeridekilerle konuşmasını sürdürüyor. Fırtına kapıyor adamı, paltosunun eteklerini melon şapkasını uçuruyor. Adam atik davranıp yakalıyor onu, elleriyle başında tutarak yürüyor.

Çakırkeyif olduğu, adımlarını güvenli atmadığı, bir şarkı mırıldandığı uzaktan bile seziliyor. Gümrük memuru gözleriyle onu izliyor, adamın bir puro yakmaya kalkmasına gülümsüyor. Sarhoş adamla rüzgârın kapıp götürmeye çalıştığı paltosu ve kaldırım boyunca yuvarlanıp giden şapkası arasında gülünç bir savaş bu çünkü. Yaktığı on kibritin onu da sönüyor.

Melon şapkalı adam iki basamaklı bir eşik farkediyor, oraya sığınıyor, eğiliyor. Çok kısa süren titrek bir parıltı. Purosunu içen adam sendeliyor, kapının tokmağına tutunuyor.

Gümrük memuru fırtına sesine benzemeyen bir gürültü duydu mu gerçekten? Emin değil. Adamın dengesini kaybettiğini, bedeni olmayacak bir biçimde bükülmüş, geri geri birkaç adım attığını görünce güldü ilkin.

Adam kaldırımın kıyısında, başı sokağın kenarından akan suya girmiş, boylu boyunca yere uzanıyor. Gümrük memuru ellerini ısıtmak için iki yanına vuruyor, şaklaması sinirlerini bozan flok yelkenine ters ters bakıyor.

Bir dakika, iki dakika geçiyor. Deminden beri kımıldamadan yatan sarhoşa yeniden bir göz atıyor. Nereden çıktığı bilinmeyen bir köpek durmuş, kokluyor adamı.

"Ancak o anda sezdim bir şeyler olduğunu" diyecekti gümrük memuru soruşturma sırasında…

Marcel Aymé, Önsöz, s. 5-7

Çağının tüm romancıları arasında, Simenon kuşkusuz en verimlisidir. Kırk yıldan az bir süre içinde yaklaşık yüz yirmi kitap yazıp yayımlamıştır; neredeyse dört ayda bir roman. Bir yazarda, yapıtın niteliğine zarar vermeyen bu büyük, düzenli doğurganlığa hayranlık duyuyorum. Bununla birlikte, Simenon'da beni en çok şaşırtan bu değil. Ne de olsa, geçmişte, aralarında, İnsanlık Komedisi'ni yirmi yılda yazan Balzac'ın da bulunduğu örnekleri vardı bunun. Beni en çok şaşırtan, Simenon'un romanlarının başka dillerde de, en azından Fransızca'da olduğunca okunmasıdır: bu romanların bizimkinden çok daha geniş bir okuyucu yığınına seslendiği ülkeler de var. Amerikalılar olduğunca, Japonlar, Ruslar ya da Habeşler de roman kişileriyle yerlerinin, görüldüğü gibi çok belirgin, çok kendine özgü olduğu bu roman dünyasında kendilerini yabansı duymuyorlar. Paris'in bir mahallesinde, ya da Anvers'in yahut La Rochelle'in bir sokağında geçen bir olayın kişil...

Devamını görmek için bkz.