"Fransa'ya ailemizin içinden ilk gidenler: anneannemin kızkardeşi Grasia ve kocası. Arkasından, drahomasız teyzelerim. İki adet. Oralarda hemen, kendileri gibi Türkiye'den gelme adamlar bulup birlikte eski usul, çocuklar ve yeğenlerle dolu aileler kurup İkinci Dünya Savaşı'nı tek fire vererek atlattılar. Yeni evleri, tikleri, yeni yaşama biçimleri oldu. Grasia, üst üste ranzalarda yatan 5 dilbaz Fransız torununa, doğum ve serpilme yeri Bursa'da sabah Chopin çaldığını, öğleden sonra ata bindiğini anlatıyormuş; duyduk. Adı İstanbul'da palavracıya çıktı."

Vivet Canetti'nin 80'li yıllarda E. Emine adıyla yayımladığı ilk romanı. Biyografik anlatı üslubuyla bir ilk bu kitap... Üstelik yıllar sonra hâlâ ne kadar güncel.

s. 19-25

Teslim edildiğim yeni okul bana yabancı değil. Sör Fidel, beline bağladığı anahtarların sesiyle varlığını bütün koridorlarda duyuran, o sivri yüzlü, okulun tek Yahudi rahibesi, halam. Aile içindeki adı, Marta.

Fransızca gramer kurallarını küçük kafamın içine sokmak için saçımı yolup popomu çürüttükten sonra, elime bir armut, bir elma sıkıştırarak beni kapının önüne bırakıp günah çıkartmaya koşuyor. Sonra anneme, vicdan azabından bütün gece uyuyamadığını söyleyecek.

Pazar günleri eve damlıyor, banyo küvetini, yatak odalarını, pijamamın düğme sayısını kontrole. Zile basışından Marta'nın geldiğini anlıyoruz. Giriş kapısının turuncu camları ardından seçilen korkunç gölgesi, herkesinkinden farklı.

Bir sinir ve enerji bombası. Herkesi yerine oturtmak isteğiyle yanan, Tanrı'dan bile korkmaz, bir sonradan katolik.

Dönemin Papa'sı rahibeleri siyah kalın örtülerinden kurtarma kararıyla, çirkinliklerini de kabak çiçeği gibi ortaya çıkarttı. Kendilerini bir...

Devamını görmek için bkz.