Modern Türk edebiyatının en önemli yazarlarından Bilge Karasu'nun yapıtını bir bütün olarak ele alan bu ilk kapsamlı inceleme, yapıtın ürettiği anlamlardan çok anlam üretme stratejilerini açığa çıkarmayı amaçlıyor. Bu yüzden de bir eleştiriden çok bir okuma denemesi olarak, yazının yazılmasından önceki süreçten başlayıp, yazma anına, henüz hiç kimse tarafından okunmamış yazıya bakmaya, bu okuma-öncesi yazının verileriyle adım adım ilerleyerek, tüm yapıtı baştan sona kat etmeye çalışıyor.

Yazının da Yırtılıverdiği Yer, geçmişi, insanları, imgeleri, düşünceleri okuma ahlâkı üzerine bir düşünme biçimi geliştiren, yazı'nın (yazılı, görsel, işitsel metnin) doğru okunup okunmamasının sonuçlarını araştıran yapıtı okumak için, disiplinlerarası bir yaklaşıma başvuruyor: özellikle yirminci yüzyılın ikinci yarısında, farklı sanat disiplinlerinde ortaya çıkan yeni yaklaşımların oluşturduğu çerçeveyi edebiyat bağlamında kullanarak, Karasu'nun yazı anlayışını, icra, imge, bağlam, tasarım, betimleme, mekânsallık, eşzamanlılık, üstmetinsellik gibi disiplinlerarası kavramlar aracılığıyla çözümleyerek, yapıtı, sinemadan heykele, tiyatrodan performansa, Bizans ikonalarından Osmanlı minyatürlerine, çağdaş klasik müzikten gazele, "metin"den "masal"a uzanan kültürlerarası bir bağlam içinde ele alıyor; yapıtın oluşturduğu son derece geniş biçim ve biçem dağarcığını ortaya çıkarıyor.

Bilge Karasu’nun edebiyatını, dünyasını daha iyi anlamak için ayrıca bakınız:

“Büyümenin Tarihi”, Nurdan Gürbilek, Ev Ödevi içinde, s. 79-92.

Bilge Karasu’yu Okumak, Hazırlayan: Doğan Yaşat

Bilge Karasu Aramızda, Hazırlayanlar: Füsun Akatlı, Müge Gürsoy Sökmen

Okumanın Olanaksızlığı’ndan, s. 13-19.

1.

Her şeyin başında sonunda ortasında "her şeyin başında sonunda ortasında yer alan imge" var. Bilge Karasu'nun yapıtı, yaşamı, bu imge, imge düşüncesi çevresinde oluşuyor, genişliyor, zamanlara ve mekânlara yayılıyor. İmge sürekli bir değişim, dönüşüm içinde; başlangıçtaki hali sondaki halinden farklı. Sonun, olası sonların, tek bir son olamayacağını imleyen sonuç imgesinin de başlangıca, başlangıçlara doğru tersine bir yürüyüş başlattığı, yürümenin kendisini aynı anda sayısız yöne doğru fırlattığı, ancak aynı anda bütün başlangıçlardan geçerek içine girilebilecek tuhaf, ayrıksı bir yazınsal uzamın kendi imgesi bu, aynı zamanda. Yapıt, her şeyin, en başta da yapıtın kendisinin başında sonunda ortasında yer alan imge. Yapıt, demek ki, kendi imgesiyle, imgeleriyle birlikte yaşıyor; "yaşamın benzeri olabilecek bir iş" imgesi de bunlardan biri.

İnsanın, kendine göstermek istediği kendi imgesini, başkalarına iletmek istediğ...

Devamını görmek için bkz.

Serpil Gülgun, “Sıkı bir Bilge Karasu okuması”, Milliyet Sanat, Ocak 2008

“Yıllardır hiç bırakmadan yazı yazan Bilge Karasu diye bir öykücü var… ‘Bir Gece Yemeği’ ve ‘Foto Febüs’te aynı yöntemi kullanmışız. Farklı olarak: Şöyle ki: Aynı anda iki şeyi anlatmak için satır atlıyor. Ben iki şeyi, iki ayrı şeyi birlikte iç içe anlatabiliyorum. Teknik olarak da, içerik olarak da çok daha ustayım.. O’nu kimse okumuyor, hayranlarından başka… Çok yazık, o kadar uzun boylu dil çalışması içine girmiş, neredeyse benim vardığım sonuca erişmiş, tabii sonuç olarak, okuması çok güç, zor ve tatsız bir yazar, Mücevherlerle (Kelimelerle) bir kümes yapmaya benzer…”

Yukarıdaki alıntı Cem İleri’nin Yazının da Yırtılıverdiği Yer adlı kitabından. Alıntının kaynağı ise, Mach 1’dan Mektuplar. Yani, Sevim Burak. Şimdi ¬–eğer ki, bundan birkaç yıl önce, 2004’de yayımlanan “Mach 1’dan Mektuplar”ı okumuşsanız– eminiz hayatınızın şokunu geçiriyorsunuzdur. Özellikle de hem Bilge Ka...

Devamını görmek için bkz.