Bebekler ve çocuklarla gerçekleştirdiği yoğun klinik çalışmalardan yola çıkan D. W. Winnicott, insanın ruhsal ve kültürel gelişimine ilişkin değerli katkılarda bulunmuştur. Rüyalar, oyun oynama, yaratıcılık, kültürel deneyim, bireydeki eril ve dişil öğeler arasındaki üstü kapalı rekabet gibi birbiriyle ilgisiz görünen konular arasındaki bağı irdeleyen Winnicott'ın en belirleyici katkılarından biri, kişisel ve içsel sayılan ruhsal gerçeklikle dışsal ya da ortak gerçeklik arasındaki ara deneyim bölgesine dikkat çekmiş olmasıdır. "Geçiş Nesneleri ve Geçiş Olguları" adlı önemli yazısı çevresinde oluşturduğu Oyun ve Gerçeklik'te Winnicott, bu geçiş aşamasının gerek bireyin yaşamındaki yerini, gerekse sanat, din, düşsel yaşam ve yaratıcı bilimsel çalışma gibi alanlarda yaşanan yoğun deneyimler içindeki payını tartışıyor. Winnicott'ın en çok gönderme yapılan yapıtı olan bu kitap, psikanalistler için olduğu kadar genel okur için de pek çok ipucu taşıyor.

Saffet Murat Tura, "Winnicott ve Geçiş Deneyimi", s. 7-13

İngiliz "nesne ilişkileri okulu" psikanaliz tarihinde önemli bir rol oynar. Bu okul psikanalitik düşüncenin dikkatini dürtüler, bu dürtülerle ilgili çatışkılar ve karmaşalardan ilişkiye çekmiştir. İngiliz nesne ilişkileri okulunda Klein'dan hemen sonra öne çıkan isimlerden biri Winnicott'tır.

Winnicott (1896-1971) psikanalize psikiyatriden değil çocuk doktorluğundan gelmiştir. Babası, Plymouth eşrafındandı ve ticaretle uğraşıyordu. Winnicott, babasının isteğine rağmen, aile şirketinin yönetimini devralmayı reddetti ve Cambridge'de tıp öğrenimine başladı. I. Dünya Savaşı'nda İngiliz donanmasında askerlik yaptıktan sonra pediatri ihtisasını tamamladı. Psikanalizle ilk kez 1919'da Freud'un Düşlerin Yorumu'nu okuyarak tanıştı. 1923'te Londra'nın yoksul semtlerinden Hackney'de bir hastanede pediatri danışmanlığına atandı ve aynı yıl Freud'un İngilizce çevirmeni James Strachey ile kendi analizine başladı. 1933'te sona eren bu analizden sonra Winnicott bu kez Joan Rivière ile beş yıl sürecek bir analize girdi. Pediatriyi tam bırakmadan psikoterapiye geçişi de bu tarihlere rastlar.

Winnicott'ın terapistliğe başladığı dönemde Melanie Klein da Almanya'dan İngiltere'ye gelmiş ve Ernest Jones'un desteğiyle psikanaliz çevrelerinde geniş bir dinleyici ve hayran topluluğu edinmeye başlamıştır. Klein, çocuk analizinin kurucusudur; konuşmayı henüz öğrenmemiş çok küçük çocuklara "oyun tekniği" adını verdiğ...

Devamını görmek için bkz.

Giriş, s. 15-17

Bu kitap "Geçiş Nesneleri ve Geçiş Olguları" (1951) adlı yazımın geliştirilmiş halidir. Öncelikle tekrarı göze alarak temel varsayımı yeniden ifade etmek istiyorum. Ardından da düşünce ve klinik malzemeyi ele alış tarzımda sonradan ortaya çıkan gelişmelere değinmek niyetindeyim. Dönüp son on yıla baktığımda, analistlerin kendileri arasında ve literatürde sürmekte olan psikanalitik konuşmada bu kavramsallaştırma alanının ihmal edilmiş olduğunu görmek beni giderek daha fazla rahatsız ediyor. Dikkatler kişisel ve içsel bir şey olan ruhsal gerçeklik ve bu gerçekliğin dışsal ya da ortak gerçeklikle olan ilişkisi üzerinde odaklanırken, bu bireysel gelişme ve deneyim alanı ihmal edilmiş gibi görünüyor. Kültürel deneyim, analistlerin çalışmalarında ve düşüncelerinde kullandıkları kuramda gerçek yerini bulamamış durumda.

Bir ara bölge olarak tasvir edilebilecek bu alanın çeşitli filozofların yapıtlarında dikkate alınmış olduğunu söylemek mümkün elbette. Teolojide, yeniden cisimleştirmeyle(*) ilgili bitmek bilmez tartışmalarda özel bir biçim alır bu. Metafizik şairler olarak bilinen şairlerin (Donne vs.) kendine özgü yapıtlarında da bütün gücüyle ortaya çıkar. Benim yaklaşımımsa bebekler ve çocuklarla ilgili incelemelerimden kaynaklanıyor; bu olguların çocuğun hayatındaki yeri ele alınırken Puf Puf Ayı'nın merkezi konumunu görmek gerekir; burada Schulz' un Snoopy ve Charlie Brown karikatürlerini hatırlamadan geçmek olmaz tabii. Bu kitapta ele...

Devamını görmek için bkz.