"Bir salon, bir perde, bir film, bu filmi temin edenler, sunanlar ve bunu izleyenler: sinema budur ve sakın onu televizyon ile, video ile karıştırmaya, karşılaştırmaya kalkmayın, büyüyü bozmuş olursunuz. Sinema, çünkü, her şeye rağmen ve her şeyi ile bir büyüdür, 'Lanterna magica'nın, Büyülü Fener'in devamıdır, en evrimleşmiş son şeklidir." – Giovanni Scognamillo

"Beyoğlu ve Sinema", s. 9-17

Sinema, her ülkede, merkez olarak kendine bir kent seçer; bir büyük kenti ya da o ülkenin başkentini. Yaşamını o kente bağlayarak gelişir, yayılır.

Türkiye'de de sinema merkez olarak böyle bir kenti, İstanbul'u ve bu kentin tarihsel oluşumu ve özellikleri ile uygun bir bölgesini, Beyoğlu'nu (Pera'yı) seçmiştir. Bu ne keyfi ne de tesadüfi bir seçimdir, çünkü Beyoğlu tüm bir kentin, bir payıtaht'ın en özel bölgesidir. Aslında sinema, çoğu temaşa örnekleri gibi, Türkiye'ye Saray'dan girer, ordan da Beyoğlu'na geçer. Beyoğlu'nda durmaz hızla İstanbul'un başka bölgelerine sıçrar, ilkin gezginci, yerleşik olmayan gösteriler ve seanslarla.

Sinemanın, devingenlik kazanmış olan bu görsel gösterinin, bir tarih öncesi dönemi de vardır, ister Saray'da, ister konaklarda, yalılarda ve Pera'nın Hôtel Particulier'lerinde. Sinema öncesi, sinemayı hazırlayan bir dönemdir bu; durağan görüntülerin, peyzajlar'ın ve figürler'in optik oyunlar, hatta oyunca...

Devamını görmek için bkz.