"Bence Salman Rushdie gücünü her zaman sözcüklere, onların renk ve ağırlıklarına, biçim ve parlaklıklarına duyduğu sevgiden alıyor. Kimse, böylesine büyük bir hokkabaz ustalığıyla, böylesine büyük bir el hüneriyle oynayamaz sözcüklerle. Öykü insanı hemen sarıyor ve kendini okutuyor; bunda şaşılacak bir şey yok çünkü bu öykü Sinbad'ı, Binbir Gece Masalları'nı, Altın Post'u yaratan sihirli ülkeden geliyor." – Doris Lessing

Yurdanur Salman, "Çevirmenin Önsözü", s. 7-8

Çevirmenlerin çevirdikleri yapıtlarla tutkulu bir sevgi nefret ilişkisi yaşadıkları söylenebilir. Bu güzel kitabı okurken bir yandan özel adların uyarlanması, yinelemeler, uyaklar, kısaltmalar vb. gibi sorunlar nedeniyle çevirinin getireceği güçlükleri düşünürken bir yandan da böylesine zengin bir dille örülmüş metni çözmenin vereceği (patolojik?) zevki kestirmeye çalışıyordum. Her yeni, yaratıcı metnin çevirmenler için birer serüven oluşturması gibi Harun ile Öyküler Denizi'ni Türkçe'ye aktarma uğraşı da benim için depdeğişik bir serüven oldu.

Bu yapıt, Jaguar Gülüşü: Nikaragua Gezi Notları adlı inceleme kitabından sonra Salman Rushdie'nin Türkçe'de yayımlanan ikinci kitabı. Rushdie'nin daha önce Türkçe'de Shame (Utanç), Midnight's Children (Geceyarısı Çocukları), The Satanic Verses (Şeytan Ayetleri) gibi ödüllü (fetvalı?) romanlarıyla tanınmaması bir bakıma çok yazık.

Devamını görmek için bkz.

Açılış bölümü, "Laflar Şahı", s. 11-21

Bir zamanlar Elifba ülkesinde hüzünlü bir kent vardı; kentlerin en hüzünlüsü; öylesine kahredici bir hüzne kapılmıştı ki adını bile unutmuştu. Bu kent, içi asıksurat balıklarla dolu, yaslı bir denizin kıyısına kurulmuştu; yemesi öylesine berbattı ki bu asıksurat balıkların, yiyenler gökler masmavi olduğu zaman bile mutsuzluk içinde geğirir dururlardı.

Bu hüzünlü kentin kuzeyinde (bana söylendiğine göre) içinde gerçekten hüzün üretilen, paketlenen ve hüzne doymayan dünyamızın dört bir yanına gönderilen görkemli fabrikalar vardı. Hüzün fabrikalarının bacalarından kara dumanlar yükseliyor, kentin üstünde kara haber gibi asılı duruyordu.

Kentin içlerinde, kırık kalpler gibi duran yıkık binalardan oluşan eski bir bölgenin ardında, Harun adında mutlu bir genç yaşardı; neşesiyle mutsuz kentin her yanında tanınan, bitip tükenmez, uzunlu kısalı, dolambaçlı öyküleriyle bir değil iki takma ad kazanmış öykücü Reşit Halife'nin tek oğluy...

Devamını görmek için bkz.