Önsöz. Solmaz Zelyüt, s. 13

Şerife güzel bir hafta sonu bana iki kadınla çaya geldi. Kadınları sevdim hemen. Didem Madak hakkında bir anma sempozyumu yapmak istiyoruz diyorlardı. Heyecanlı ve azimliydiler. Şerife ikna olmuştu zaten. Dilek ile konuştum. Dilek her zamanki gibi olumlu bakıyordu. Didem Madak’ı bu sefer daha bir sıkı okumaya başladım ve okudukça o, Didem oldu, benim için. Beş kadın tekrar buluştuk. Anabilim Dalımızdaki diğer arkadaşlarımızın, enstitümüzün onayını aldık. Asuman ve Müjde’nin teklifini kabul ettik ve omuz omuza verip çalışmaya başladık. Beşi bir yerdeydik artık. Asuman ve Müjde sponsorları ayarlayacaktı, biz de resmi yazışmaları. Bu işbölümü zaman içinde darmadağın oldu ve hepimiz her işi yapmaya başladık. Güle güle ve itiraf ediyorum, ara sıra ağlaya ağlaya...

Sempozyum gününü hayatımızın milâdı saydığımız günler yaşadık, işlerimizi s.s diye erteledik. Öğrencilerimiz, enstitümüz, dostlarımız hep beraber her şeyi çözdük. O günün arefesinde uyuyamadık. Ve nihayet o gün geldi. Salonumuz doldu taştı: coşkuyla, hüzünle, neşeyle. Çok güzel bir sempozyum oldu. Dinlemeye gelenler konuşmacılarımızı, konuşmacılarımız dinlemeye gelenleri tutuşturdu ve görkemli bir Didem ateşi yaktık!

Şimdi Metis’le şölenimizi yayıyoruz. Ne güzel!