Giriş, s. 13-15.

Çoğu oyunculuk eğitimi suçluluk ve utanca dayalıdır. Eğer oyunculuk eğitimi aldıysanız, anlamadığınız egzersizleri yapmanız istenmiştir ve onları yaparken hocanız tarafından fena halde eleştirilmiş, kendinizi suçluluk hissiyle eleştiriye teslim etmişsinizdir. Anladığınız fakat oyunculuk zanaatına ne şekilde uygulanabileceğini çözemediğiniz egzersizleri yapmanız da istenmiştir ve ne işe yaradıklarını sormaya utanmışsınızdır.

Siz bu egzersizleri yaparken sanki sizin dışınızda etrafınızdaki herkes onların amacını anlamış gibi görünür — böylece suçluluk duygusuyla siz de öyle görünmeyi öğrenirsiniz. Duyusal egzersizler yaparken "kahveyi koklarmış" gibi yapmayı öğrenirsiniz. "Ayna egzersizi" çalışmasının çaba gerektirdiğini ve onu iyi yapmanın bir şekilde sizi sahnede daha uyumlu göstereceğini anlamış gibi yapmayı öğrenirsiniz. "Müziği ayak parmaklarınızla duymayı" ve "alanı kullanmayı" kavramış gibi görünmeyi öğrenirsiniz.

Bir sınıftan diğerine ve bir hocadan diğerine koştururken iki şey meydana gelir: Nihayetinde insan olduğunuzdan, inanma ihtiyacınız öne çıkar. Hocalarınızın sahtekâr olabileceğine inanma fikrinden nefret ettiğiniz için kendinizin sahtekâr olduğuna inanmaya başlarsınız. Kendinize karşı duyduğunuz bu horgörü, eğitim sisteminizin yaklaşımını paylaşmayan herkese yönelik bir horgörüye dönüşür.

Dışarıya karşı aralıksız çalışıyor görünürken, içinizde gerçek, uygulanabilir bir oyunculuk tekniğinin var olmadığına ve bunun mevcut kanıtlar tarafından desteklenen tek olasılık olduğuna inanmaya başlarsınız.

Bütün bunları nasıl mı biliyorum? Bunları biliyorum çünkü hepsini ben kendim de yaşadım. Uzun süre bir oyuncu ve oyunculuk öğrencisi olarak bütün bu zorlukları yaşadım. Bir oyunculuk hocası, yönetmen ve oyun yazarı olarak da onları ikinci elden tekrar yaşadım.

Kendinizi bu işe adamış ve hevesli olduğunuzu biliyorum — öğrenmeye hevesli, inanmaya hevesli, içinizde hissettiğiniz bu sanatı sahneye taşımanın bir yolunu bulmaya hevesli. Haklı olarak fedakârlık yapmaya isteklisiniz ve yapmanız gereken fedakârlığın bir hocanın iradesine boyun eğmek olduğunu düşünüyorsunuz. Halbuki daha zahmetli bir fedakârlık yapmanız gerekiyor: sağduyunuzun sesini takip etmek.

Eğer etrafta pek çok büyük oyunculuk hocası olsaydı ortada bir sorun olmazdı, ama yok. Oyunculuk hocalarının çoğu maalesef sahtekârdır ve var olmak için sizin işbirliğinize ihtiyaç duyarlar. Bu sizi sadece olumlu bir eğitimden alıkoymaz, aynı zamanda bir sanatçı olarak en büyük hazinenizi yani gerçeklik duygunuzu da köreltir. İşte tiyatroyu yeniden canlandıracak olan şey —her biri sizde de bulunan— gerçeklik duygusu, sadelik, hayret ve saygı hisleridir. Peki bunları sahneye nasıl yansıtırsınız?

Bu kitap bazı harikulade ve basit fikirler ve öneriler sunuyor. Son 20 senede oyunculuk üzerine yazılmış en iyi kitap. Teknik öneriler, nihayetinde, stoacı basit bir felsefeye indirgenebilir: Görünmek istediğiniz gibi olun.

Stanislavski bir keresinde şöyle yazmıştı: "İyi ya da kötü oynayabilirsin, ama gerçekçi oyna." Performansınızın göz kamaştırıcı olup olmayacağına siz karar veremezsiniz — sizin kontrolünüz altındaki yegâne şey niyetinizdir. Kariyerinizin çok parlak olup olmayacağına da siz karar veremezsiniz — kontrolünüz altındaki tek şey niyetinizdir.

Eğer amacınız bir şeyleri olduğundan farklı göstermek, kendinizi öne çıkarmak ya da başkalarını etki altında bırakmak ise hafif sıkıntılar ve tatlı zaferler tecrübe edebilirsiniz. Eğer amacınız içinizde hissettiğiniz gerçeği takip etmekse, sağduyunuzu takip etmek ve iradenizi disiplin ve sadelik arayışınızda size hizmet etmesi için zorlamaksa, o zaman kendinizi derin bir umutsuzluk, yalnızlık ve sürekli kendinizden şüphe etme durumuna maruz bırakırsınız. Buna rağmen eğer azmederseniz, hizmet etmeyi öğrendiğiniz tiyatro, arada bir sizi tadılması mümkün olan en büyük coşku ile onurlandıracaktır.

David Mamet

Cabot, Vermont

1985