Kırmızının Otobiyografisi, I. ADALET, s. 29-31.

Geryon ağabeyinden erken yaşta öğrendi adaleti.

Okula birlikte giderlerdi. Geryon'un ağabeyi yaşça da boyca da büyüktü ondan

önden yürürdü

bazen bir koşudur tutturur bazen yerden taş almak için diz çökerdi.

Taşlar ağabeyimi mutlu ediyor,

diye düşünürdü Geryon ve peşi sıra giderken taşları incelerdi.

Ne çok çeşidi vardı taşların,

uslusu tekinsizi, yatardı yan yana kızıl toprakta.

Durup hayal etmeye kalktın mı her birinin hayatını!

Şimdi de mutlu bir insan kolundan fırlayıp havada uçuyorlardı

ne kader. Geryon hızlandı.

Okul bahçesine geldi. Ayaklarına ve adımlarına bakıyordu dikkatle.

Çocuklar etrafına doluştu

çimlerin dayanılmaz kızıl taarruzu ve çimlerin kokusu çepçevre

çekiyordu onu

akıntılı bir deniz gibi. Gözlerinin kafatasından yukarı kalktığını hissediyordu

küçük bağlantıları üzerinde.

Kapıya varması lazımdı. Ağabeyini kaybetmemesi.

Bu ikisi.

Okul uzun tuğla bir binaydı kuzey-güney ekseninde. Güney: Ana Kapı

bütün oğlanlarla kızların girdiği.

Kuzey: Anaokulu, arkadaki ormana bakan büyük yuvarlak pencereleri

ve etrafını kuşatan yüksek kızılcık çalıları.

Ana Kapıyla Anaokulu arasında bir koridor uzanırdı. Geryon için

on yüz bin kilometreydi

devlerin açtığı gökgürültüsü tünelleri ve içerideki florasan gökyüzüyle.

Okulun ilk gününde el ele

annesiyle birlikte geçmişti yabancı topraklardan Geryon. Sonra ağabeyi

üstlenmişti bu görevi günbegün.

Ama eylül ekime kavuşurken Geryon'un ağabeyi huzursuzlanmaya başlamıştı.

Oldum olası aptaldı Geryon

ama son zamanlarda bakışları insana kendini bir tuhaf hissettiriyordu.

Bir kere daha götür bu sefer öğreneceğim

diyordu Geryon. Gözleri korkunç birer çukur. Aptal, dedi Geryon'un ağabeyi

ve bıraktı onu.

Geryon'un şüphesi yoktu o aptalın doğru olduğuna. Ama adalet yerini

buldu mu dünya silinir.

Küçük kırmızı gölgesi üzerinde durup şimdi ne yapmalı diye düşündü.

Ana Kapı önündeydi. Belki –

gözlerini iyice kısarak Geryon zihnindeki ateşler arasından

haritaya doğru ilerledi.

Okul koridorunun haritası yerinde derin ışıltılı bir boşluk vardı.

Geryon öfkeden deliye döndü.

Boşluk alev alıp dibine kadar yandı. Geryon koştu.

Ondan sonra Geryon okula yalnız gitti.

Ana Kapıya yaklaşmadı bile. Adalet saftır. Uzun yan duvarın

etrafını dolanırdı,

Yedinci Sınıfların, Dördüncü Sınıfların, İkinci Sınıfların ve Erkekler tuvaletinin

pencereleri önünden kuzeye gider

ve Anaokulunun önündeki çalılar arasına yerleşirdi. Orada dururdu

kıpırdamadan

içeriden birisi onu fark edip de yolu gösterene kadar.

Hiç işaret etmezdi.

Cama vurmazdı. Beklerdi. Küçük, kırmızı, dimdik beklerdi,

yeni okul çantasını sıkı sıkı tutarak

tek elinde ve öteki eliyle cebindeki uğur parasına dokunarak,

kışın ilk karları

kirpikleri üzerine süzülüp etrafındaki dalları kaplar ve dünyanın

bütün izlerini sustururken.