Sonja öyküsünden giriş bölümü, s. 46-51.

Sonja esnekti. Yani ince bir ağaç dalı gibi esnekti demek istemiyorum, bedeni değildi esnek olan. Sonja'nın kafasının içi esnekti. Bunu açıklamak biraz zor. Belki kafamda pek çok şey kurmama izin verdiği içindi esnekliği. Kendisini nasıl istersem öyle hayal etmeme olanak tanıyordu, tanımadığım biri olabilirdi, küçük bir tanrıça ya da sokakta karşılaşılan ve yıllar sonra bile korkunç bir pişmanlık duygusuyla hatırlanan herhangi bir kadın. Budala olabilirdi ya da namuslu, alaycı ve akıllı da. Muhteşem olabilirdi ve güzel, zaman zaman küçük bir kız da olurdu, lacivert mantolu, solgun yüzlü, ve tam anlamıyla sıradan biri: sanırım aslında hiçbir şey olmadığı için bu kadar esnekti.

Sonja'ya, Hamburg'dan Berlin'e yaptığım bir tren yolculuğunda rastladım. Verena'yı ziyaret etmiş, eve dönüyordum. Onun yanında sekiz gün kalmıştım ve ona çok âşıktım. Verena'nın kiraz gibi dudakları, kapkara saçları vardı, her sabah o saçları örer, bilek kalınlığında iki örgü yapardım, sonra limanda gezmeye giderdik, onun çevresinde sıçrayarak döner, ona seslenir, martıları kovalar, Verena'ya hayran olurdum. O da dokların, mavnaların, birahanelerin fotoğrafını çekerdi, çok konuşur, benimle sürekli dalga geçerdi, bense "Verena, Verena" diye bir şarkı tutturur, onu kiraz dudaklarından öper, içimden eve dönmek ve saçlarının kokusunun sindiği ellerimle çalışmak gelirdi.

Mayıs ayıydı, tren Brandenburg eyaletinden geçiyordu, akşamın ilk saatlerinin uzattığı gölgelerin altında çayırlar yemyeşildi. Sigara içmek için kompartımandan çıktım, dışarıda, koridorda Sonja duruyordu. Sigara içiyordu, sağ bacağını küllüğe dayamıştı; yanına yaklaştığımda omuzlarını istem dışı bir hareketle öne çıkarttı, kızda bir tuhaflık vardı. Çok bildik bir durumdu; Hamburg'dan Berlin'e giden trende, yolun bir yerinde, trenin dar koridorunda, her ikisi de sigara içmek istediği için rastlantıyla yan yana gelmiş iki kişi. Ancak Sonja inanılmaz bir inatla pencereden dışarı bakıyordu, sanki bomba alarmı verilmiş gibi kasmıştı bedenini. Hiç güzel değildi. Onu gördüğüm o ilk anda en ufak bir güzelliği yoktu, orada öyle, ayağında kot pantolon, sırtında beyaz, kendisine kısa gelen bir gömlekle duruyordu, omuzlarına inen düz, sarı saçları vardı, yüzü de on beşinci yüzyıldan kalma Meryem Ana tablolarındaki yüzler gibi farklı ve eski modaydı, zayıftı, hatta sivriydi. Ona profilden bakıyordum, rahatsızlık hissettim, Verena'nın cinselliğiyle ilgili anım silindiği için öfkelendim. Bir sigara yakıp koridorda dolaşarak içtim, o kızın kulağına eğilip açık saçık bir şey fısıldamak ihtiyacı duyuyordum. Kompartımanıma gitmek üzere arkama döndüğümde bana baktığını gördüm.

Aklımdan ironik bir şey geçti, sonunda benimle göz göze gelmeye cesaret etti filan gibi bir şey, tren hoplayarak ilerledi, arka taraftaki kompartımanlardan birinde bir çocuk ağladı. Gözleri pek güzel değildi Sonja'nın, belki yeşildiler, pek iri değillerdi, birbirine oldukça yakındılar. Artık hiçbir şey düşünmüyor, ona bakıyordum, o da bakışıma karşılık veriyordu, erotizmden uzak, cilvesiz, çekici olmayan bir bakış, ama gözlerime öyle ciddi ve öyle dosdoğru bakıyordu ki içimden suratına bir tokat indirmek geldi. Ona doğru iki adım attım, kışkırtırcasına gülümsedi. Sonra kompartımanıma girdim, kapıyı arkamdan hızla kapadım, neredeyse soluk soluğaydım.

Tren Hayvanat Bahçesi'nde durduğunda hava kararmıştı. Trenden indim, kendimi nedense hafiflemiş hissediyordum, kenti koklayabildiğimi hayal ettim. Hava ılıktı, peron insan kaynıyordu, yürüyen merdivene binip metroya indim, onu aramıyordum ama hemen gördüm. Üç-dört metre kadar ilerimdeydi, sağ elinde küçük, yuvarlak bir şapka kutusu tutuyordu; sırtı beni kışkırtmaya yetiyordu. Dişlerimi sıkıp onu yok saydım. Sigara ve akşam gazetesi almak için gazete satılan kulübede durdum, birden yanımda belirdi, "Bekleyeyim mi," dedi.

Soru sormamış, doğrudan söylemişti, gözleri yerdeydi ama sesi hiç de mahcup çıkmamıştı, tam tersine kararlı, hatta biraz boğuktu. Çok gençti, olsa olsa on dokuz ya da yirmi yaşındaydı, duyduğum huzursuzluk birden çözülüp yerini üstünlük duygusuna bıraktı. "Evet," dedim nedenini bilmeden, sigaranın ve gazetenin parasını ödedim, sonra yan yana metroya doğru yürüdük. Tren geldi, bindik; Sonja susuyordu, elindeki o saçma şapka kutusunu bıraktı, aramızdaki sessizlik rahatsız edici olmaya başladığında, "Nereden geliyorsun?" diye sordu. Bu seferki tam bir soruydu. Hamburg'da kız arkadaşımı ziyaret etmiş olduğumu söyleyebilirdim, ama nedense, "Babamla balık tutmaya gittik," dedim.

Dudaklarıma baktı, beni dinleyip dinlemediğinden emin olamadım, ama bana sahip olmaya kararlı olduğunu birden anladım. Beni daha önce görmüş olmalıydı, belki Hamburg'da görmüştü, belki de Berlin'de. Ben onun ilk kez farkına varmadan önce o beni tanıyordu, sigara içmek için onun yanında durduğumda omuzlarını öne çekmişti, çünkü harekete geçmişti. Bu durumu planlamıştı, işlerin böyle yürüyeceğini biliyordu, şimdi de beni korkutuyordu. Sırt çantamı omzuma çektim, "İnmeliyim," dedim. İnanılmaz bir hızla şapka kutusundan bir kalem çıkardı, bir kâğıda bir şeyler yazdı ve kâğıdı elime tutuşturdu. "Beni arayabilirsin."

Yanıt vermedim; onunla vedalaşmadan metrodan indim, kâğıdı atmayıp ceketimin cebine soktum.

Mayıs ayı, ılık ve güneşliydi. Erkenden kalktım, atölyede uzunca bir süre çalıştım, Verena'ya sayısız mektup yazdım. O nadiren yanıt yazardı, ama bazen, bana şunu bunu anlatmak için telefon ederdi, o zaman da onun sesinin ve kaygısızlığının tadını çıkarırdım. Arka bahçemde ıhlamur ağaçları çiçek açtı, Türk çocuklarıyla futbol oynadım ve kendime işkence etmeden Verena' yı özledim. Hava kararınca evden çıktım, kent esrimiş gibiydi, içki içtim, dans ettim, hoşuma giden kadınlar oldu, ama Verena' yı düşündüm ve eve tek başına döndüm.

İki hafta sonra ceketimin cebinde Sonja'nın verdiği kâğıdı buldum. İri, yuvarlak rakamlarla telefon numarasını, altına da soyadını eklemeden adını yazmıştı, o adı usulca fısıldadım – "Sonja". Sonra ona telefon ettim. Sanki iki haftadır telefonun başında oturmuş ve aramamı beklemekten başka bir şey yapmamışçasına açtı telefonu. Kendimi tanıtmam gerekmedi, kim olduğumu hemen bildi, akşam sahildeki bir kafede buluşmak için sözleştik.

Telefonu kapadım, hiçbir pişmanlık duymuyordum, Verena' yı aradım, aklımı kaçırana kadar onu seveceğimi haykırdım telefona keyifle. Kıkır kıkır gülüp üç hafta içinde Berlin'e geleceğini söyledi; sonra çalışmaya başladım, Wild Thing'in melodisini ıslıkla çaldım ve akşama doğru evden çıktım, ellerim ceplerimdeydi, son derece sakindim.

Sonja yarım saat gecikti. Kafeye girdiğinde barda oturmuş ikinci kadeh şarabımı ısmarlıyordum. Üzerinde inanılmaz derecede eski moda, kırmızı bir kadife elbise vardı, herkesin dikkatini çektiğini fark edince rahatsız oldum. Aşırı yüksek topuklarının üzerinde bana doğru sendeleyerek yürüdü, "Selam," dedi, "özür dilerim"; içimden onu katlanılmaz bulduğumu söylemek geldi, makyajını, gecikmesini, her şeyini. Ama sonra sırıttı, bar taburesine tırmandı, minicik sırt çantasından sigarasını bulup çıkardı ve öfkem yerini sevince bıraktı. Şarabımı içtim, kendime bir sigara sardım, Sonja'nın sırıtışına karşılık verdim ve konuşmaya başladım.

İşimden söz ettim, ailemden, balık tutma merakımdan, arkadaşım Mick'ten, Amerika'dan. Sinemada şeker kâğıtlarını hışırdatan insanlardan, Francis Bacon ve Pollock'tan, Anselm Kiefer'den. Danimarka'dan söz ettim ona, arka avlumdaki Türk çocuklarından, annemin on yıl önceki sevgilisinden, koyunun ve tavşanın nasıl pişirildiğinden, futboldan ve Yunanistan'dan. Gemlik'i ve Atina'yı anlattım, Husum önlerinde sahile vuran dalgaları ve yazın Norveç'te somon balıklarının nasıl yumurtladığını. Konuşa konuşa öldürebilirdim Sonja'yı ve o yine de karşı koymazdı bana. Orada başını ellerinin arasına dayamış öylece oturuyordu, bana bakıyor, aşırı sigara içiyordu; bir tek kadehten fazla şarap içmemişti. Tam dört saat dinledi anlattıklarımı. Bütün bu zaman boyunca onun tek bir sözcük bile etmediğine gerçekten inanıyorum. Konuşmam bittiğinde içkilerimizin parasını ödedim, Sonja'ya iyi geceler dileyip bir taksiye bindim, eve dönüp tam sekiz saat deliksiz, derin bir uyku çektim.

Sonja'yı hemen çıkardım aklımdan. Sergimi hazırladım, haziranda Verena Berlin'e geldi. Evdeki şişeleri verip depozitolarını aldı, dolaplar dolusu yiyecek satın aldı, mutfağı demet demet leylaklarla doldurdu; benimle yatağa girmeye her an hazırdı. Ben çalışırken evin içinde şarkı söylüyordu, camları siliyor, Hamburg'daki arkadaşlarıyla saatlerce telefonda konuşuyordu, durmadan atölyeme dalıyor, bana bir şeyler anlatıyordu. Ben onun saçlarını tarıyor, her açıdan fotoğrafını çekiyor, çocuklardan ve evlenmekten söz etmeye başlıyordum. Verena oldukça uzun boyluydu, sokakta erkekler başlarını çevirip bakıyorlardı ona, harika kokuyordu, ve ben sözlerimde ciddiydim.

Ay sonunda sergiyi açtım. Verena, arkadaşlarını karşılamak üzere istasyona gitmişti, ben de galeride heyecan içinde bir oraya bir buraya koşturuyor, tabloların yerini son bir kez değiştiriyordum ve sinirliydim. Verena saat yediye doğru döndü, arkadaşlarını tablolarımın önünden koşarak geçirdi, ben de beş dakikalığına yalnız kalmak için galeriden çıktım. Karşı kaldırıma geçtim, orada, bir evin kapı girişinde Sonja duruyordu. Rastlantıyla mı geldiğini yoksa nasıl olduysa serginin haberini mi aldığını bugün bile bilmiyorum, soyadımı bilmiyordu, ona galeriden de söz etmemiştim. Orada öfkeden kudurarak duruyordu, adeta küstahçaydı öfkesi, sonra, "Beni arayacaktın," dedi. "Beni aramadın. Nedenini merak ediyorum, çünkü bu hiç hoşuma gitmedi."

Kızın utanmazlığı karşısında gerçekten dilim tutulmuştu, sinirlendim, kararsız kaldım, sonunda, "Kız arkadaşım burada. İkinize bölünemem. Bunu istemiyorum," dedim.

Karşılıklı durmuş, gözlerimizi birbirimize dikmiştik. Onu densiz buluyordum. Burun kanatları titremeye başladı, yanlış giden bir şey olduğu duygusuna kapıldım. "Yine de içeri gelebilir miyim?" diye sordu. "Olur," dedim, arkamı dönüp galeriye girdim.
(...)